Húnavaka - 01.05.1972, Side 67

HÚNAVAKA
65
því að hann var eini maðurinn í hópnum, sem notaði munntóbak.
Þá var honum einnig vel kunnugt um hvaða leið ég átti að fara á
milli skálanna og gerði ráð fyrir að með því að rekja þessa sporaslóð,
hlyti hann að hitta á annanhvorn þeirra. Rekur hann nú slóð þessa
þar til að hann um síðir þekkir sig við Sandfellsfláarskálann, þar
sem við höfðum verið nóttina áður. Þegar Eiríkur kom að skálanum
var komið fram á nótt og því ekki um annað að gera en láta þar fyr-
irberast og Láta hamingjuna ráða hvað af því hlytist að vera þarna
næturlangt, blautur og hrakinn af langri göngu og þar að auki illa
búinn. Það má kallast hreint kraftaverk að maðurinn skyldi halda
fullri heilsu við slíkar aðstæður. Ekki var einu sinni hægt að ganga
um gólf sér til hita, því að kofinn var tæplega nógu hár til þess að
hægt væri fyrir fullstóran mann að standa þar uppréttur. Eftir að
hafa hlýtt á sögu Eiríks, hélt hann áfram austur í Oldumóðuskála
og eftir að hafa fengið sér matarbita tók hann hestinn og farangur
okkar og fór svo á göngur austast á Grímstunguheiði og leitaði alla
Jeið niður að Grímstungu og virtist honum ekki hafa orðið verulega
meint af ferðavolkinu, enda var hann röskur maður og hafði tekið
skynsamlegar ákvarðanir á meðan liann var villtur í stórhríðarveðri.
Við hinir félagarnir leituðum eftir föngum það sem óleitað var af
heiðinni þennan dag í björtu veðri og komum til byggða um kvöld-
ið, en þá er ég viss um að engan okkar hefir langað til að fara í
göngur næsta dag.
Eftirmnli.
Frásögn þessi var skrifuð upp, stuttu eftir að þessi eftirminnilega
ferð var farin. En síðan hefir margt breytzt til batnaðar um aðbúð
og aðstæður leitarmanna á heiðum uppi. Enn geta j)ó hin reiðu goð,
sýnt gangnamönnum í tvo heimana með stórhríð og fannkyngi. Þó
eru þessar ferðir nú áhættuminni en þær voru fyrir 50—60 árum þótt
ekki sé hugsað lengra aftur í tímann.
11. janúar 1972.
5