Húnavaka - 01.05.1972, Qupperneq 81

HÚNAVAKA
79
kvenna og þótti honum allillt. l'aldi hann mestar líkur til að ég
hefði unnið óhæfuverk þetta með gjörningum og í hefndarskyni
fyrir að hafa ekki fengið að sjá frúna fögru daginn áður. Ég varði
hendur mínar eftir megni, taldi þetta heyrði undir kraftaverk, þar
sem engum hefði tekizt það áður, og sennilega hefðu æðri máttar-
völd gripið hér í taumana. Ágúst hefði haft við orð daginn áður að
sofa hjá ekkjunni fögru þessa nótt, en brugðizt því heiti og hér kæmi
refsingin. Engar lyktir urðu á málaferlum þessum, unz ég bar fram
þá frómu ósk, að ósköp þessi stæðu ekki nema hæfilega lengi og
urðum við þá sáttir að kalla og felldum talið.
Nú var tekið til starfa, því að daginn áður hafði Ágúst fundið 3
kindur, sem hann grunaði um sýkingu. Ákvað hann að slátra þeim
og senda lungun suður til rannsóknar og þótti bónda hvergi betur,
þótt hann færði ekki fætur við. Ágúst, sem dyggur þjónn varnaryfir-
valda, vildi að sjálfsögðu að bóndi nýtti ærnar og gengi andvirði
þess er hann nýtti, með vægu verði upp í væntanlegar bætur. Þessu
neitaði bóndi og kvaðst hafa nóg kjöt og væri þar að auki í önnum
vegna rekstrar í kaupstað. Mjög dáðist ég að lægni og lempni Ágústs
í þessum viðræðum, en þarna var klettur, sem jafnvel hann fékk ekki
unnið á. Varð því niðurstaðan sú að grafa ærnar að afloknum vígum
og töku lungna. Var ég kvaddur til þess starfa þrátt fyrir kröftug
mótmæli mín. Þess má geta að vart mun hafa verið grafið í fyrir-
skipað dýpi og yfirsöngvar í styttra lagi. Að afloknu þessu starfi þáð-
um við rausnarlegar veitingar og var þá ekki að sjá neina misklíð
milli Ágústs og Benedikts bónda.
Nú lá leiðin heim. Jón Sumarliðason varð eftir við túngarðinn á
Breiðabólstað. Tel ég mér ávinning að hafa kynnzt honum, þótt
stutt væri. Hann hafði á sínum tíma verið frammámaður hjá þeim
Dalamönnum og var hinn mætasti og traustasti maður í hvívetna.
Síðar hitti ég hann oftar en einu sinni í Alþingi og var hann jafnan
reiðubúinn að greiða götu mína, ef með þurfti.
Ekki segir af ferðum okkar félaga fyrr en hjá Stað í Hrútafirði,
þar kvaðst Ágúst vilja stanza. Þá bjó þar Gísli sonur sr. Eiríks Gísla-
sonar, þekktur vel um allt hérað og víðar. Okkur var þegar boðið
til stofu og tóku þeir tal með sér Gísli og Ágúst, en ég hlýddi auð-
mjúkur á ef vera mætti að ég fengi eitthvað numið mér til gagns og
fróðleiks. Að þegnum veitingum var haldið heimleiðis.
Ekki tókst mér að teygja Ágúst með mér út að Leysingjastöðum,