Húnavaka - 01.05.1972, Qupperneq 90

88
HÚNAVAKA
lega tekið neitt eftir Steina, þá sá hún nú fyrir hugskotssjónum sín-
um svo skýra mynd af honum, og svo gersneydda öllum ævintýra-
ljóma. Hann var óttalega mjór og langur strákur með þunnt nef og
mjóan háls, og afar stórt barkakýli, svo að Aldísi leið alltaf hálf
ónotalega þegar hann var að borða eða tala. Þá hentist þessi hnútur
upp og ofan barkann, svo að henni fannst hann hlyti áreiðanlega að
lenda í kokinu á honum og hann missa andann.
Já, hún var sannarlega reið við hann Steina, en mest var hún reið
við sjálfa sig. Að hugsa sér að hún, sem allra sízt vildi særa tilfinn-
ingar nokkurs manns skyldi verða sek um svona ófyrirgefanlegan
ruddaskap! Hún gat ekki litið hann framar! En hvernig gat hún
komizt hjá því svona alveg á sama heimilinu? Það var naumast að
það hlóðust vandamálin á hana Aldísi. Eftir langt hugarstríð sofn-
aði hún.
Aldís vaknaði seint á laugardagsmorguninn. Nú var um að gera
að komast hjá því að mæta Steina, augliti til auglitis. Hún sat því
lengi inni í stofu og dauðlangaði í kaffi. Ráðskonan kom inn. „Svo
þú situr hér í Jrungum þönkum. Komdu fram góða mín og fáðu þér
svolítinn bita.“ Aldís hikaði við. „Hvernig er veðrið? Hvar eru
piltarnir?"
„O, Steini fór að sækja hey. Hinir eru útivið." Stóru fargi var lyft
af Aldísi. Nú gat hún verið viss um að Steini kæmi seint heim. Hún
gat verið háttuð eða a. m. k. kominn inn fyrir. Og mikið varð hún
fegin kaffinu!
Sunnudagurinn var tiltölulega auðvelt viðfangsefni. Aldís fékk
morgunkaffið í rúmið, fór seint á fætur og dreif sig strax í heimsókn
til kunningjastúlku í byggðinni. Þar hímdi hún langt fram á kvöld.
A mánudagsmorguninn hlustaði Aldís við eldhúsdyrnar, en heyrði
ekkert mannamál frammi. Þeir voru komnir út. Hún fór að borða.
„Hvaða ósköp liggur þér á Aldís mfn, þú ert ekkert seinni en vana-
iega, klukkan er ekki orðin átta. Hérna er nestið þitt.“ Aldís flýtti
sér í frakkann. „Ég vona að það sé ekkert alvarlegt, sem gengur að
Steina," sagði Guðrún ráðskona þungbúin. Dísu varð orðfall, henni
fannst Guðrún horfa svo fast á sig. „Er. . . . er hann veikur?" stamaði
liún út úr sér.
„Já, hann var með mikinn hita í nótt. Þorbjörn er farinn eftir
lækninum." „Ó,“ var allt sem aumingja Dísa gat stunið upp. Svo
Jraut hún út í hendingskasti.