Húnavaka - 01.05.1972, Side 138

136
HÚNAVAKA
þá iniklu fremnr húsameistari eða arkitekt. Oft sagðist hann teikna,
eða reisa í hugamim mikil hús. Þó gerði hann tvier frumteikningar,
það var sjúkrahús og kirkja. Báða þessa tillöguuppdrætti sýndi hann
mér og skýrði út með barnslegum ákafa og gleði. Það er ætlun mín,
að Héraðssjúkrahúsið á Blönduósi beri svip af hugmyndum Páls
læknis, enda hafði hann séð margt fyrir sér á utanlandsferðum. Seg-
ir um það í bókinni Læknar á Islandi, „að lokið var í árslok 1955
byggingu stórhýsis á Blönduósi. Nýstárlegri og einstæðri stofnun,
þar sem vera skyldi undir einu þaki almennt sjúkrahús og elli- og
öryrkjaheimili, svo og yfirlæknis- og aðstoðarlæknisbústaður.“ Öllu
fremur var það verk Páls, að sameina og vekja Húnvetninga til þessa
framtaks, er var af hendi leist á fáum árum og miklum myndarbrag.
\'ar þetta stærsti sigur Páls á veraldarvísu, er allir töldu hann vel að
kominn. Fengu nú hæfileikar hans í læknisdómnum vel notið sín
02.' heimilisreisn konu hans, er öllu framar hafði verið hans hæori
liönd í læknisstarfinu, hinn vekjandi þáttur um velferð Páls og
heiður hans sem læknis.
Þeirra gestrisni var og mikil, við gesti og gangandi, heila og van-
heila. Var heimili Jreirra oft opið hús, að kalla mátti. Umliyggja
þeirra hjóna var einstök lyrir sjúklingum hælisins og ávallt slíkur
heimilisandi yfir hælinu, að minnti á hlýlegt heimili og hefur sú
skipan lialdizt.
Páll Kolka var mikill lærdómsmaður og hugsuður og óvenju víða
heima. Þau mál, eða þær skoðanir, er hann bar fyrir brjósti, sóttu
svo á hann, að þá gat hann fátt um annað talað. En um þessa hluti
var hann lítillátur, gáfnahroki eða lærdómskuldi var honum fjarri,
að hann væri ofar öðrum og náunginn væri eigi til að deila orðum
\ið. Hann vildi ávallt vera að fræða og segja frá eins og bróðir
manns.
Þá var skáldgáfa hans. Um hana ræddi hann fátt, og aldrei heyrð-
ist frá honum staka, eða kerknisvísa. Vandaði hann kveðanda sinn
og bjó hann djúpum hugsunum. Halði ég mikið lyrir, að fá hann
til Jress að yrkja kvæði um Jón biskup Arason árið 1950. Það var
eins og skáldgáfan lægi eigi daglega í bandraða hans. Hann gaf út
ljóðabækur og héraðssöng Húnvetninga orti hann, enda vildi hann
gera hlut þeirra sem beztan meðal þjóðar vorrar.
í fásinninu gafst honum oft tími til ritstarfa milli anna. Er
Föðurtún, einstæð bók, jrar sem liann leiðir fram Húnvetninga í