Gerðir kirkjuþings - 01.01.1985, Qupperneq 52

45
Guós, er köllunin til helgunar og kærleika jöfn og engan
veginn bundin við hina vígóu þjónustu. öllu fremur viróist
sagan geyma fjölda vitnisburöa um, að bestu fordæmin á sviöi
heilagleika og kærleika séu úr röóum óvígöra þjóna kirkj-
unnar, karla jafnt sem kvenna.
I þriöja lagi viljum vér minna á einingu orös og sakramenta.
Hin vigóa þjónusta einskorðast ekki viö útdeilingu sakra-
mentanna, heldur mióast hún og viö prédikun Guös orós.
Viljum vér því árétta, aö orðalag 14. gr. taki til messunnar
í heild, þar sem saman fer samfélag um orö Guös og borð.
I fjóröa lagi köllum vér eftir nánari umfjöllun um vígóa
þjónustu kvenna í kirkjunni. Innan kirkju vorrar eru konur
vigöar til þjónustu og fjöldi kvenna i guðfræðinámi eykst
jafnt og þétt. Höfum vér góóa reynslu af þjónustu kvenna i
kirkjunni og höldum þvi fram, að á oss hvili sú skuldbinding
að raunhæfa vitnisburóinn, sem segir, að i Kristi sé enginn
karl eða kona, heldur hverfi þar allur aöskilnaóur á milli
manna. Vér itrekum, aó ef menn vilja leita að ályktun ritn-
ingarinnar um stöóu kvenna, þá sé réttara aö hafa i huga oró
Galatabréfsins: "Hér er enginn Gyóingur né griskur, þræll
né frjáls maóur, karl né kona. Þér eruð allir eitt i Kristi
Jesú," frekar en oró Páls i I. Korintubréfi 14.34, þess efn-
is aö konur þegi á samkomum.I Galatabréfinu er augljóslega
þýóingarmeiri texti á feró. Þar er guðfræðileg skilgreining
á merkingu skirnarinnar fyrir samfélag kristinna manna.
Þar er um aö ræóa innsæi spámannsins sem er ekki háö viö-
teknum samfélagssióum liöins tima.
2. Hvaóa ályktun getur kirkja þin dregió af þessum texta i
sambandi vió samvinnu og samræður vió aórar kirkjur,
sérstaklega þær sem lika sjá i þessum texta tjáningu á
hinni postullegu trú?
Islenska kirkjan vióurkennir i reynd vigða þjónustu annarra
kirkna. Beinist samfélag vort einkum aó kirkjum sömu
kirkjudeildar úti um heiminn, en innan hennar eru mismun-
andi form á vigslunni viö lýói. Sums staöar hafa lútherskar
kirkjur varöveitt vigsluröó biskupa, annars staöar ekki, en
þessi mismunur kemur ekki nióur á samfélaginu milli þeirra.
Ljóst er, aö kæmi lútherskur prestur úr annarri kirkju og
óskaói þess aó taka aö sér þjónustu innan vorrar kirkju,
yröi hann ekki vigóur aftur. Hins vegar vantar formlega
umfjöllun um, hvort vigður þjónn úr annarri kirkjudeild,
er æskti þjónustu innan vorrar kirkju, yrói vigður aftur.
Lýsum vér þeim vilja vorum, að vér viðurkennum vigða þjón-
ustu hverrar þeirrar kirkju, sem ásamt oss tekur undir
postullega játningu og ásamt oss játar, aö hin vigóa þjón-
usta sé byggö á köllun alls Guós lýðs og óskum vér eftir
hliðstæðri vióurkenningu annarra kirkna á vigöri þjónustu
vorrar kirkju. Hins vegar veröum vér aó taka fram, aö
spurningin um vigóa þjóna úr öörum kirkjum er ekki mál, sem
kirkja vor getur ein leyst, heldur snertir þaö lika lög-
gjafann vegna tengsla rikis og kirkju.
Á 16. öld var vigsluröð biskupanna rofin i vorri kirkju
eins og þegar hefur verió tekið fram.Form biskupsþjón-
ustunnar hefur þó haldist allar götur siöan. Enda þótt
kirkja vor viðurkenni formlega ekki nema eitt stig hinnar