Skírnir - 01.04.1991, Side 106

100
SVEINBJÖRN BEINTEINSSON
SKÍRNIR
Sá listræni búningur sem ég hef valið mér á mínum Ijóðum hefur
verið að þróast dálítið lengi, alveg frá því ég byrjaði að reyna að koma
saman venjulegri vísu. Ég hef reynt að hafa nokkra fjölbreytni í þessu
og sníða það dálítið eftir vexti, eftir hverju yrkisefni, og fyrir mér er
þetta óaðskiljanlegur hluti af því að yrkja. Það vefst ekkert fyrir mér
og er ekki meira vandamál en að skrifa óbundið mál sem ég hef mjög
gaman af. Þar er ekki síður vandi að haga orðum rétt og finna réttan
stíl fyrir hvert verkefni, hvort sem ég er að skrifa sögu eða segja hug
minn í sendibréfi eða blaðagrein, ég nota ekki alveg sama orðalag.
Mér finnst mest um vert að kunna skil á málinu öllu, ekki endilega
þekkja merkingu allra orða sem einhvern tíma hafa verið notuð en
þekkja blæinn alveg frá upphafi. Og vera þá í félagsskap bæði Sturlu
Þórðarsonar og Halldórs Laxness. Það er viss heildarsýn sem ég legg
mest upp úr í sambandi við þessa hluti. Og reyndar miðast öll viðhorf
mín í sambandi við stjórnmál og önnur málefni sem dynja yfir mann
að því að sjá út fyrir nánasta umhverfi. Það gildir jafnt í skáldskapnum
eins og í daglegum önnum.
Mér finnst oft að í því sem kallað er nýrra vanti slíka fjölbreytni.
Það getur verið gáfulegt og skáldlegt en það vantar þennan fjölbreytta
leik, meiri víðsýni og stundum leit. Þótt ekki sé mikil von um að
finna neitt er þó alltaf einhvers virði að leita fyrir sig. En til þess að
geta gert það verður maður að hafa fastan grundvöll og eitthvert
markmið og þá er gott að hafa stuðning í ljóðagerðinni af formi sem
er að vísu mjög afmarkað en þó í rauninni takmarkalaust. Það er alltaf
hægt að finna nýjar leiðir og koma öllu þarna að. Og fyrir mér er
það ekki neitt vandamál að koma að forminu. Það er ekki eins og
þegar ég var krakki og þótti það ósegjanlegt basl að búa til rétt gerða
vísu. Núna er það síst meira erfiði en að skrifa sæmilega setningu í
óbundnu máli þó að það sé annað. Alveg eins og maður sem er orðinn
vanur að smíða gerir það ósjálfrátt rétt. Það getur vel verið að svona
klaufi eins og ég gæti smíðað sama hlut og það yrði kannski ekki svo
mjög mikill munur á útkomunni, en fyrirhöfnin og baslið er mjög
ólíkt. Smiðurinn veit nákvæmlega hvernig næsta handtak á að gerast
og hefur í rauninni svo lítið fyrir verkinu, en viðvaningur leggur
gífurlega vinnu í að mæla allt út og endurtaka sumt. Þegar maður
kann verklagið er það ekki svo mikil hindrun. Þá virkar það meira