Skírnir - 01.04.1991, Side 158
152
HELGA KRESS
SKÍRNIR
ágætum at segja satt frá hans kosti, því at hann er í hirð Ólafs konungs
ok metinn þar umfram hvern mann. En ekki kemr mér at óvörum, þó
at hans hafi hér í landi litlar nytjar ina næstu vetr.“ Guðrún spyrr þá,
hvárt nökkut heldi til þess annat en vinátta þeira konungs. Bolli segir,
hvert orðtak manna var á um vináttu þeira Kjartans ok Ingibjargar
konungssystur, ok kvað þat nær sinni ætlan, at konungr myndi heldr
gipta honum Ingibjörgu en láta hann lausan, ef því væri at skipta.
Guðrún kvað þat góð tíðendi, - „en því at eins er Kjartani fullboðit, ef
hann fær góða konu,“ ok lét þá þegar falla niðr talit, gekk á brott ok var
allrauð. En aðrir grunuðu, hvárt henni þætti þessi tíðendi svá góð, sem
hon lét vel yfir. (127)
Guðrún svarar með líkamsmáli, og síðan þögn: „lét þegar falla niður
talið“. Eins og alltaf eru áheyrendur að slúðrinu, sem síðan slúðra
áfram um slúðrið og viðbrögð Guðrúnar. Þegar Kjartan kemur heim
og Guðrún kemst að lygi Bolla gengur hún á hann og segir að sér hafi
ekki þótt hann segja allt satt til um útkomu Kjartans. Bolli ber enn
fyrir sig sannleikann og „kvazk þat sagt hafa, sem hann vissi þar af
sannast" (134). Þessu fylgir frásögn af viðbrögðum Guðrúnar sem
endurómar umtal um þau: „Guðrún talaði fátt til þessa efnis, en þat
var auðfynt, at henni væri enn mikil eftirsjá at um Kjartan, þó at hon
hylði yfir“ ( 134).
Það fylgir mikið slúður motrinum sem Ingibjörg konungssystir
gefur Kjartani að skilnaði, „ok höfðu menn þat fyrir satt, at þeim
þætti fyrir at skiljask“ (131). Moturinn ætlar hún Guðrúnu, en
Kjartan gefur hann Hrefnu að línfé „ok var sú gjöf allfræg, því at engi
var þ»r svá vitr eða stórauðigr, at slíka gersemi hefði sét eða átta; en
þat er hygginna manna frásögn, at átta aurum gulls væri ofit í
motrinn“ (138).
Einhvern veginn hefur Guðrúnu borist að moturinn var ætlaður
henni, og er hann horfinn þegar Hrefna býst til heimferðar úr boði á
Laugum. Um afdrif hans er einungis gefið í skyn með slúðri: „Þat
höfðu margir menn fyrir satt, at Þórólfr hefði brenndan motrinn í
eldi at ráði Guðrúnar, systur sinnar“ (144). Slúðrið um moturinn
notar síðan Hrefna, sem annars segir fátt, til að hvetja Kjartan þegar
hann kemur heim eftir að hafa dreitt inni fólkið á Laugum:
„Áttir þú, Kjartan, við nökkura menn tal at Laugum?“ Hann svarar:
„Lítit var bragð at því;“ segir hann, at þeir Bolli skiptusk við nökkurum