Skírnir - 01.04.1991, Blaðsíða 199
SKÍRNIR AF HEIMSPEKINGANNA VATNSRENNUM
193
Þorsteinn spyr um texta Biblíunnar og skilning á þeim. Hvernig á
að skilja texta eins og þann sem hann tilfærir og kallar fegursta staðinn
í guðspjöllunum, úr 25. kafla Mattheusarguðspjalls um að sinna
hinum minnstu. Leyfum meistara Vídalín að svara þeirri spurningu:
Kristur vill ekki láta lúta sér einungis með orðum heldur með verki og
sannleika. Þar mun koma sá dagur að sagt mun verða til þeirra sem hafa
meðtekið Guðs volaða í hans nafni þegar Kristur mun í annað sinn inn
ríða til Jerúsalem, það er til sinnar kristilegrar kirkju, ekki grátandi svo
sem nú heldur með makt og miklu veldi þegar höfuðengilsins lúður
mun gjalla yfir þeim, sem á jörðu búa: Komið þér, blessaðir míns föður,
og eignist það ríki sem yður var tilbúið frá upphafi veraldar, því að
hungraður var ég og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég og þér gáfuð
mér að drekka, gestur var ég og þér hýstuð mig, nakinn var ég og þér
klædduð mig, sjúkur var ég og þér vitjuðuð mín, í myrkrastofu var ég
og þér komuð til mín.
Qón Vídalín: Prédikun á pálmasunnudag).
Vídalín leggur út af þessum orðum með því að draga fram vonina.
Vonin felst í því - eða verður til við - að vinna verk Krists, líkja eftir
lífsstíl hans. Það er leiðin til hins nýja veruleika. Verkin. Ekki textinn,
ekki trúfræðin, ekki rétt trú í einhverjum fræðilegum skilningi heldur
í verklegum. Trúin snýst um þetta en ekki um trúfræðina. Hverju
þarf kristinn maður þá að trúa? Því, að sá lífsstíll, sem Jesús iðkaði,
leiði inn í hinn nýja veruleika.1
Hjá Vídalín - og ekki aðeins þar heldur á öllum öldum og ekki
hvað síst á okkar tímum - liggur áherslan einmitt á þessu: trúin er
lífsviðhorf sem tekur mið af Jesú Kristi, hann er sá vegur sem kristinn
maður fetar og í honum finnur hann lífi sínu borgið og þess vegna er
ekki óeðlilegt að hann meti Jesúm Krist sem það eina sem hann getur
talið vera satt og óyggjandi í þessum heimi.
Eftir sem áður fögnum við kristnir menn, sem trúum ritningunum,
sannleikanum, hver sem hann er, hversu óþægilegur og miskunnar-
laus.
í stað þess að byrja að pæla í trúarjátningum ætti Þorsteinn að byrja
á hinum endanum: til hvaða verka kallar trúin, til hvaða verka kallaði
1 Hér skal minnt á skilgreiningu Kennys sem áður er vikið að, þriðja lið: „Trú á
Guð sem traust á Guði og einlægt samfélag við hann.“