Skagfirðingabók - 01.01.1983, Qupperneq 85

BRÉF BALDVINS EINARSSONAR
varid, ad þeirra sialfrædi takmarkast so miög ad þær ecki gieta
giört, þad þær vilja giöra“.'
Eins og ég tók fram um deiluna í Fornfræðafélaginu 1831
(Baldvin Einarsson og þjóðmálastarf hans, 164) þótti mér um-
sögn Jóns Sigurðssonar í æviágripi Baldvins framan við Ný
Félagsrit 1848 bera keim af annarlegum rökum. Hann segir þar
m. a.:
„Einkum var það hryggilegt, að menn af vorri þjóð skyldi
þykjast neyddir til að fylla mótstöðumannaflokk Rasks, sem
hafði varið hinu fegursta af æfi sinni, og það svo fagurri og
merkilegri æfi, í vorar þarfir að kalla má. Þegar þannig stendur
á, þá er enginn sigur í sigrinum, þó hann vinnist; hann getur
aldrei annað orðið enn versti ósigur fyrir hvorutveggju.“ Eftir
17 ár telur Jón sig þess umkominn að fara um atburðinn orðum
vandlætarans. Hefur þó tekið fram að íslendingarnir í Kaup-
mannahöfn hafi gert deiluna að þjóðarmálefni, eins og Baldvin
tekur líka fram í bréfum sínum. Að formi til var deilan um
útleggingu C. C. Rafns á dönsku á Jómsvíkinga sögu og Knyt-
linga sögu, en Rask hafði farið yfir þýðinguna. Þegar fundið var
að þessari útleggingu bæði af dönum og íslendingum svaraði
Rask en ekki Rafn. Rask var veikur á geði þegar hér var komið
og þess gætir í mjög ómaklegum árásum á íslendingana, en
löndum sínum svarar hann lítið eða ekki. Hins vegar gefur hann
í skyn að íslendingarnir kunni ekki sitt eigið móðurmál. Eftir
skrifum Jóns Sigurðssonar að dæma áttu þeir Baldvin að taka
þegjandi við svona kinnhestum frá Rask. Þó var það hann sem
hóf svívirðingar á stúdentana og þjóðina óbeint, og það var
hann sem ætlaði að ræna íslendingana gagni síns einasta gagns-
munar, móðurmálsins, eins og Bjarni Thorarensen orðar það.
1 Þjóðskjalasafn, einkaskjöl síra Jónasar P. Hallgrímssonar á Hólmum.
83