Skagfirðingabók - 01.01.1983, Page 137
MINNZT GUÐBJARGAR BJÖRNSDÓTTUR
Dalsgerði vinnukona til Kristins Ketilssonar og Hólmfríðar
Pálsdóttur (foreldra Sigurðar forstjóra SIS); þar er hún í tvö ár.
Vorið 1887 fer hún þaðan að Merkigili í Hrafnagilshreppi til
Rósu dóttur sinnar, sem fer að búa þar, eins og fyrr segir. A
Merkigili er Guðbjörg í tvö ár og flyzt þaðan vorið 1889 aftur
vestur í Skagafjörð. Um feril hennar síðan veit eg ekki.
Guðbjörg Björnsdóttir var prýðilega hagmælt og létt um að
kasta fram stöku. Á þeim árum, sem hún var í Syðra-Dalsgerði,
orti hún talsvert, þó flest af því sé nú gleymt. Mest orti hún um
börn þau, er hún kynntist. Um alla syni húsbænda sinna í
Syðra-Dalsgerði mun hún hafa ort vísur, þó nú séu þær gleymd-
ar, nema vísa um yngsta soninn, Aðalstein Kristinsson, en hún
er svona:
Lundur spanga lyndishreinn,
láttu angur dvína.
Æ mig langar, Aðalsteinn,
undir vanga þína.
Um Þorstein Pálsson bónda í Ytra-Dalsgerði orti hún, er sást til
ferðar hans að Syðra-Dalsgerði (Þorsteinn var bróðir Hólm-
fríðar og kom oft að hitta fólkið):
Kemur maður mikið glaður þarna.
Þorsteinn heitir þundur stáls,
það eg veit er sonur Páls.
Um Hólmgeir, son Þorsteins, gerði hún þessar vísur:
Þorsteins kundur, Hólmgeir hýr,
hann er undur fríður,
málmaþundur mikið skýr,
mjög í lundu blíður.
135