Skagfirðingabók - 01.01.1983, Side 158

SKAGFIRÐINGABÓK
hann jörð sína, er hann var búinn að breyta henni í stórbýli. —
Einu sinni var sá, er þetta ritar, staddur þar á hrossasýningu,
ásamt Theodór heitnum Arnbjarnarsyni ráðunaut Búnaðarfé-
lags Islands. Hrossin litu prýðilega út, enda fór Valdimar svo
vel með þau, að þar mátti hann heita einstakur. Að lokinni
sýningunni segir Theódór: „Þeir hafa ekki mætt á hrossunum
þínum, vorkuldarnir, Valdimar minn. Eg er nú búinn að fara
þrisvar hringinn í kringum landið og sjá öll eða flest fallegustu
hrossin í hverri sveit. En eitt get eg sagt með sanni, að hvergi hef
eg komið á neinn bæ, þar sem eg hef séð jafnmörg falleg hross
og eins vel með farin eins og nú hjá þér.“ Þetta þótti mér vel
mælt, og sérstaklega vegna þess, að Theódór kallaði ekki allt
ömmu sína í þeim efnum, er laut að meðferð hrossanna. —
Valdimar átti jafnan hina ágætustu reiðhesta sjálfur og ól þá vel,
enda ætlaði hann þeim mikið, og var hann ekki að jafnaði lengi
að bregða sér bæjarleið, enda venjulega þá með tvo til reiðar og
báða tygjaða, svo ekki þurfti hann að tefja sig á því að hafa
hestaskipti. Líklega hefir enginn bóndi í Skagafirði girt jafn-
langar girðingar sem hann um tún, engjar og bithaga. Veit eg
þær hafa skipt mörgum kílómetrum. — Þegar litið er til þess,
hversu miklu dagsverki þessi eini maður hefir skilað, getur
maður ekki annað en undrazt, hvernig hann kom þessu öllu í
verk á ekki fleiri árum, en þegar athugað er það mikla fjör og sú
einstaka vinnugleði, sem lýsti sér hjá honum, þá fer það að
verða skiljanlegt. Eg hef orðið svo langorður um hann, vegna
þess að hann var vinur minn og frændi, en ekki síður hins
vegna, að minning slíkra manna má ekki gleymast. Hugsjón
hans var það að skila jörðinni sinni betri til næstu kynslóðar, og
til þess að það gæti orðið, vann hann að því hverja stund í lífinu
og sparaði aldrei fé til að svo mætti verða. — Valdimar kvæntist
Guðrúnu Jóhannsdóttur, mestu ágætiskonu, sem studdi hann
ótrauð í baráttu sinni. Hún lifir mann sinn. Þau eignuðust 4
börn, sem öll eru á lífi, og hafa nú synir þeirra, ásamt móður
sinni, tekið við jörðinni.
156