Skagfirðingabók - 01.01.1983, Page 165
ANNÁLL ÚR SKAGAFIRÐI
hér í álfu, og að þau urðu á þann veg, sem raun varð á. Og þó
munu frændþjóðir okkar, Danir og Norðmenn, hafa fagnað
þeim þó innilegar en við, enda ekki furða, þar sem þeir stóðu í
eldinum og misstu sonu sína, fé og fjármuni. Þó ekki væri slíku
til að dreifa hér, því öll vor skipti við hernámsliðið voru í fullri
vinsemd, höfum við þó goldið mikið afhroð í missi manna og
skipa af völdum hernaðarins. Eimskipafélag Islands er búið að
missa þrjá af sjö fossunum sínum, auk margra annarra skipa, er
landsmenn hafa misst af völdum ófriðarins, og fyrir fámenna
þjóð er það mikill skaði. Huggun manna er sú „að langt verði til
slíks éls,“ að slík villimennska sem þetta stríð eigi ekki eftir að
endurtaka sig.
Mikið er talað um flugferðir að stríðinu loknu, og hve
auðvelt er nú orðið að halda uppi kynningu á milli Vestmanna
og heima-þjóðarinnar. Mér þætti ekki ólíklegt, þegar þær sam-
göngur eru komnar í lag, að með hverju sumri komi ótal
farfuglar af íslenzku bergi brotnir vestan um haf og dvelji hér
yfir sumarið hjá frændum og vinum, og ekki ómögulegt, að
einhverjir héðan slæddust með á haustin vestur til Vínlands hins
góða. Mundi fátt orka betur í þá átt að viðhalda íslenzkri tungu
og þjóðerni vestra en slík kynning, enda með slíkum sam-
göngum, ekki orðið nema „vík á milli vina,“ við það sem áður
var.
Sauðárkróki 18. maí 1945.
Stefán Vagnsson,
frá Hjaltastöðum.
163