Tímarit Máls og menningar - 01.11.2018, Síða 34

Þ o r va l d u r S i g u r b j ö r n H e l g a s o n
34 TMM 2018 · 4
Erla sátuð hjá trénu og lékuð ykkur með gjafirnar. Ég stóð fyrir framan
húsið og horfði upp í himininn. Stéttin var regnvot en loftið furðu
hlýtt. Tvö snjókorn svifu niður úr myrkrinu. Ég greip annað þeirra með
tungunni, gretti mig við súrt bragðið. Þegar ég leit niður stóð hún hinum
megin götunnar og horfði á mig. Léttklædd og skítug með þvældan
bakpoka, rauðbrúnar krullurnar stóðu í allar áttir. Hún brosti og ég leit
undan. Ég hafði ekki hugmynd um hver hún var en hún horfði á mig
eins og hún þekkti mig. Eins og við værum gamlir vinir. Þannig var Úlf-
hildur. Maður hafði alltaf á tilfinningunni að hún vissi meira en hún
lét uppi. Mér fannst hún eitthvað svo umkomulaus þarna ein úti á götu
á sjálfu aðfangadagskvöldi og þrátt fyrir að ég væri feiminn við hana,
eins og reyndar við allar stelpur á þessum aldri, ákvað ég að bjóða henni
inn. Ég spurði hana hvað hún væri að gera og þegar ég áttaði mig á því
að hún væri útlensk gaf ég henni bendingu um að fylgja mér. Ég náði
að lauma henni niður í herbergið mitt án þess að nokkur sæi til. Síðan
færði ég henni smá hangikjöt og uppstúf á diski sem hún skóflaði upp í
sig eins og hún hefði ekki borðað neitt í marga daga. Mamma og pabbi
voru ekki ánægð þegar þau komust að því að ég hefði boðið ókunnugri
stelpu heim og hvað þá útlendingi! Ég man að pabbi tautaði eitthvað um
flóttamenn en mamma var örlítið rólegri og reyndi hvað hún gat til að
tala við Úlfhildi. Að lokum tók pabbi málin í sínar hendur og hringdi í
lögregluna sem tjáði honum að þetta væri mál fyrir útlendingastofnun
og þau gætu því ekkert gert. Svo fór að mamma og pabbi ákváðu að leyfa
henni að gista hjá okkur til morguns og hringja svo í útlendingastofnun,
nema hvað að lokað var hjá þeim yfir hátíðarnar og Úlfhildur var því
hjá okkur yfir jólin.
Hún fékk að gista á dýnu inni hjá mér. Pabbi og mamma voru mjög
varkár yfir þessu öllu saman og voru að sniglast í kringum herbergið
mitt löngu eftir að við Úlfhildur fórum í rúmið. Einu fötin sem hún
hafði voru þau sem hún klæddist; brún og slitin mussa og gráar ullar-
brækur, svo gömul og tætt að þau virtust hafa getað komið frá Þjóð-
minjasafninu. Ég lánaði henni því gamlan stuttermabol og fótboltastutt-
buxur fyrir náttföt. Hún virtist ekki vera vön því að bursta í sér tenn-
urnar og skríkti óstjórnlega þegar hún reyndi það sjálf eftir að ég hafði
látið hana fá auka tannbursta og sýnt henni handtökin. Eftir að við
vorum háttuð lágum við vakandi í nokkrar mínútur. Úlfhildur hvíslaði
einhverju til mín og ég gerði mitt besta til hlusta eftir kunnuglegum
orðum en ég skildi ekki neitt. Tungumálið hennar var furðulegra en
nokkuð sem ég hafði heyrt og hljómaði eins og eitthvað aftan úr forn-
eskju.
TMM_4_2018.indd 34 6.11.2018 10:22