Rökkur - 01.03.1931, Blaðsíða 53

R O K Ií U B
51
dæma. En það var farið að líða
lengra og lengra á milli þess,
að nokkur bréf kæmu.
Árin liðu hvert af öðru. Björn
og Kristrún voru tíðast ein, lú-
in, einmana, vanalega með hug-
ann við daglegt strit, en þegar
hvíldarstund var, létu þau hug-
ann reika vestur um haf, til
sólarlandsins, til barnanna og
barnabarnanna, sem þar voru.
Þegar leið á haustið ár nokk-
urt skömmu eftir aldamótin,
lagðist Kristrún alveg í rúmið.
Brjóstið virtist alveg að bila.
Hóstinn ágerðist stöðugt. Hún
hafði varla kraft til að rísa upp,
þótt hún tæki í léttann, þegar
Guðrún gamla, eina hjúið, kom
með skálina hennar. Stundum
varð Björn að lyfta undir axl-
irnar, svo hún gæti sest upp.
Nú voru liðnir margir mánuðir
síðan bréf kom að vestan. Og
þau töluðu sjaldnar og sjaldn-
ar um börnin, eins og þau væri
hrædd við að ýfa upp gömul sár
hvers annars, en það er nú ein-
hvernveginn svona fyrir flest-
Um mönnum, að tilliugsunin
um jólin vekur minningarnar.
Og Kristrún, sem vart gat átt
langt eftir, hugsaði nú oft um
börnin. Björn varð þess var, en
ræddi ekki um. Hann dró það
ekki af orðum hennar. Hann
fann það á sér, að hugur henn-
ar var þar, að liún vildi vera
hjá þeim seinustu stundirnar,
þó það væri aðeins í liuganum.
Á Þorláksmessu söðlaði
Björn Sóta sinn og reið í kaup-
staðinn. Það var eittlivað smá-
vegis, sem vanliagaði um, og
svo var ekki að vita, nema bréf
lægi á pósthúsinu. Björn var ó-
vanalega lúinn og fýsli litt til
fararinnar, en hann gat ekki
haldið kyrru lieima fyrir nú.
Það var hugsunin um það, að
gleðja Kristrúnu, sem rak hann
af stað. Það var ekki víst, að
það yrðu margar vikurnar, sem
hún átti eftir. Og ef hréf kæmi
myndi það gleðja liana, — eins
og minka fjarlægðina miklu,
flytja hana nær ástvinunum í
fjarlægu heimsálfunni. Steini
liafði altaf verið augasteinninn
þeirra I)eggja. Hann hefði sjálf-
sagt haft hugsun á að skrifa,
svo það næði heim fyrir jólin.
Vegna tilhugsunarinnar um
þetta var hugur Björns allur
hjá Steina á leiðinni í „víkina“.
Þar var fátt manna og þegar
Björn hafði litið inn til kunn-
ingjafólks i þorpinu, skrapp
hann i búð til að kaupa þetta,
sem vantaði. Þegar hann hafði
aflokið þeim erindum, sótti
hann Sóta sinn og kom við á
pósthúsinú. En þar var ekkert
bréfið. Ekkert nema mánaðar-
gamall strangi af „ísafold“. —
Björn steig ])ægt á bak og
4*