Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 55

R O 1< K U R
53
Birni vatnsleðursstigvélin og
kvaðst mundu bera honum
hressingu í baðstofuna..
Kristrún vaknaði af mókinu,
er Björn kom inn. Hann gekk
að hvílu hennar og kysti hana,
lagði höndina sem snöggvast á
höfuð hennar og strauk silfur-
grátt, þunt liárið, sem eitt sinn
hafði verið þykt og jarpt og
sítt. iÞrátt fyrir merkin, sem
Kristrún bar, eftir áratuga strit
og basl og vonbrigði, leyndi
það sér ekki, að hún liafði ver-
ið fríðleikskona, þegar hún var
upp á sitt besta. Skerpan var nú
horfin að mestu úr andlitsdrátt-
unum, sem höfðu vcrið lireinir
og fagrir, í horuðu andliti
liennar var hrukka við hrukku,
en tillit dökkgráu augnanna bar
enn göfugri, trj'ggri sál vitni.
Hið innra fyrir var enn hjart
og fagurt, þrátt fvrir líkams-
lirörnunina. Og í augum Björns
var Kristrún enn fögur, sem
von var, því hennar innri mað-
ur, eigi síður en útlit, hafði í
fyrstu vakið ástir hans.
Björn settist á rúmstokkinn
hiá henni.
„Sæll, góði minn.“
„Er þér heldur að þyngja,
Kristrún min?“
„Æ, það er víst svipað, nema
hóstinn er sárari.“
„Það er best, að þú fáir aftur
úr glasinu í kveld. Það á að
mýkja.“
„Það er víst best, þótt það sé
bara í svip.“
Björn fór að tína af sér föt-
in. Og þegar hann var háttaður
tók hann gleraugun og ísafold-
arstrangann.
Nei, Kristrún þurfti ekki að
spyrja. Það hafði ekki verið
neitt bréfið —, og hún spurði
heldur einskis í þá átt.
„Var margt i vikinni, Björn
minn ?“
„O-nei. Jón á Völlum var þar
og einn drengjanna með hon-
um. Eg hitti ekki fleiri úr sveit-
inni, en það liafði verið fleira
um manninn í víkinni í gær. En
])að var ferðafólk úr fjarlægari
sveitum, sem ætlaði suður með
bátnum.“
„Þú hefir fengið þetta, sem
vantaði?“
„Já, eg fekk það alt, Kristrún
mín, eg skildi töskuna eftir
frammi hjá Guðrúnu.“
Björn var búinn að ojma
blaðastrangann, en lagði liann
aftur frá sér.
„Eg liekl eg lesi ekki blöðin í
kveld, Kristrún. Eg er þreyttur
og mér er margt í hug.“
Guðrún kom nú inn með
skálarnar. Hún hjálpaði Krist-
rúnu og liagræddi, og að mál-
tíðinni lokinni gekk hún til