Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2022, Page 38

VIð BJUggUM þAð TIl SJálF
37
unum átti hún fjölskyldu sem talaði táknmál. Hún tilheyrði sama menn-
ingarheimi og fjölskylda sín og hafði fengið eðlilega máltöku á táknmáli hjá
Halldóru mömmu sinni.
þegar Jóna kom heim úr skólanum gat hún fengið útskýringu á orðunum,
sem hún hafði skrifað. Sigríður Borg (Sísí) sagði að Jóna hefði getað sagt
krökkunum hvað orðin þýddu og kennt þeim tákn. Jóna hafði jafnframt að-
gang að heimili ömmu sinnar og þegar hún og vinkonur hennar voru farnar
að fara í bæinn byrjuðu þær að venja komur sínar þangað. þar var alltaf
fullt af fólki og þær fengu mjólk og köku og reyndu að skilja samtöl gamla
fólksins. þær sögðust allar hafa viljað að hún væri líka amma sín. Hún var
heit og mjúk og talaði táknmál. Í ÍTM er táknið hennar gert með B-hönd,
fingurgómar snerta nef og munnhreyfingin er ‘amma’.
Nafnatákn Sigríðar Kolbeinsdóttur ‘amma’
Hreinn guðmundsson sagði að gamla fólkið hefði ekki skilið af hverju
börnin máttu ekki nota fingrastafróf í skólanum og það hefði spurt börnin
hvernig væri þá hægt að skilja hvað kennarinn væri að segja.
Ein stúlkan, Katla þórðardóttir vinkona Jónu, fór til sumardvalar á Akur-
eyri hjá systur sinni sem var gift heyrnarlausum manni. þar lærði hún fing-
rastafróf. Hún sagði að það hefði ekki tekið sig nema 10 mínútur að ná
tökum á því og svo æfði hún sig í að stafa orð þegar hún var komin upp í rúm
á kvöldin. Um haustið þegar Katla kom í skólann kenndi hún börnunum
fingrastafróf. þegar skólastjórinn komst að því sagði hann þeim að fingras-