Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
andi hlátri. „Og vínið sveif á
mig. Það hefði getað farið verr
fyrir þér. Kvenfólki hefur ekki
litizt illa á mig.“
Hún horfði hæðnislega á hann.
„Farðu út héðan.“
„Ekki fyrr en mér sýnist.“
„Ef þú hypjar þig ekki burt,
fer faðir minn til Soissons og
kvartar við hershöfðingjann.“
„Hann skiptir sér ekkert af
þessu. Okkur hefur verið fyrir-
skipað að komast í vinfengi við
íbúana. Hvað heitir þú?“
„Það kemur þér ekkert við.“
Hún var orðin rjóð í kinnum
og eldur brann úr augum henn-
ar. Hún var fallegri en hann
hafði minnt hún væri. Hann
hafði ekki valið illa. Hún var
svo fíngerð, að maður gat haldið
að hún hefði alizt upp í borg
en ekki í sveit. Hann minntist
þess, að móðir hennar hafði sagt
að hún væri kennslukona. Hann
strauk hendinni um Ijóst, hrokk-
ið hár sitt og brosti við tilhugs-
unina um hve margar stúlkur
myndu hafa gleypt við því, sem
henni stóð til boða. Hann var
svo sólbrenndur í andliti, að aug-
un sýndust blárri en ella.
„Hvar eru foreldrar þínir?“
„IJti á akri.“
„Ég er svangur. Gefðu mér
brauðbita, ost og glas af víni.
Ég borga.“
Hún hló kuldahlátri.
„Við höfum ekki bragðað ost
mánuðum saman. Við höfum
ekki nóg brauð til að seðja hung-
ur okkar. Frakkar tóku hestana
okkar fyrir einu ári og nú hafa
Þjóðverjar tekið kýrnar, svínin,
kjúklingana — allt.“
„Jæja, þeir borga ykkur þó
fyrir það.“
„Getum við etið bréfsnepl-
ana, sem þeir fengu okkur?“
Hún brast í grát.
„Ertu svöng?“
„Nei,“ svaraði hún með
beiskju, „við getum lifað kónga-
lífi á kartöflum, brauði, næpum
og káli. Á morgun fer pabbi til
Soissons, til þess að vita hvort
hann getur fengið keypt hrossa-
kjöt.“
„Hlustaðu á mig, stúlka. Ég
er enginn óþokki. Ég skal færa
þér ost, og ég hugsa, ég geti
krækt í bita af fleski.“
„Ég tek ekki á móti gjöfum
frá þér. Fyrr skal ég svelta en
ég snerti mat, sem bið, svínin
ykkar, hafið stolið frá okkur.‘c
„Við sjáum nú til,“ sagði hann
góð látlega.
Hann setti á sig hjálminn, stóð
upp, kvaddi með orðunum: „Au
revoir, mademoiselle“ og fór.
Eftir tíu daga kom hann aft-
ur. Hann gekk óboðinn í bæinnP
eins og í fyrra skiptið, en nú
hitti hann bóndann og konu
hans í eldhúsinu. Þetta var um
liádegisbilið og konan var að
hræra í potti á eldavélinni.
Bóndinn sat við borðið. Þau litu
á hann, þegar hann kom inn, en
það var engin undrun í augna-
ráðinu. Dóttirin hafði augsýni-
lega sagt þeim frá heimsókn