Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 105

ÓSIGRANDI
103.
„Ertu kaþólskur?“spurði frú
Périer.
„Já, ég er kaþólskur.“
„Ekki spillir það.“
„Það er fallegt, þar sem ég
á heima, og moldin er frjósöm.
Það er ekki betri jörð til frá
Miinchen til Innsbriick, og það
er eignarjörð. Afi minn keypti
hana eftir stríðið 1870. Og við
eigum bíl og útvarp, og það er
sími hjá okkur.“
Annetta sneri sér að föður
sínum.
„Það vantar ekki, hann er til-
litssamur, þessi heiðursmaður,“
sagði hún hæðnislega. Hún leit
á Hans. „Það væri skemmtileg
aðstaða fyrir mig, útlending
frá sigruðu landi og með lausa-
leiksbarn í eftirdragi. Þetta
rausnarboð myndi gera mig
hamingjusama, haldið þið það
ekki?“
Périer, sem var fámáll maður,
lagði nú í fyrsta sinn orð í belg.
„Ég skal ekki neita því,
að þú hefur boðið gott boð.
Ég barðist í síðustu styrjöld,
og við gerðum margt, sem við
myndum ekki hafa gert á frið-
artímum. Mannlegt eðli er alltaf
samt við sig. En nú er sonur
okkar dáinn og við eigum ekkert
eftir nema Annettu. Við getum
ekki misst hana.“
„Ég bjóst við bessu,“ sagði
Hans. „og ég hef svar við því.
Ég sezt hérna að.“
„Hvað áttu við?“ spurði frú.
Périer.
„Ég á annan bróður. Hann
getur verið heima og hjálpað
föður mínum. Ég kann vel við
þetta land. Með dugnaði og
framtakssemi ætti að vera hægt
að láta jörðina ykkar bera sig
vel. Þegar stríðinu lýkur setj-
ast margir Þjóðverjar að hér.
Það er alkunna, að þið Frakkar
hafið ekki nóg af karlmönnum
til að yrkja land ykkar. Ég
hlustaði á fyrirlestur um þetta
í Soissons um daginn. Fyrirles-
arinn sagði, að þriðji hluti jarð-
anna væru í órækt vegna skorts
á vinnukrafti.“
Gömlu hjónin litu hvort á
annað, og Annetta sá að þau
voru á báðum áttum. Þetta var
einmitt það, sem þau vantaði,
eftir að sonurinn dó — hraustan
og duglegan tengdason, sem
gæti tekið við búinu, þegar þau
voru orðin of gömul til að vinna
störfin.
„Þetta breytir miklu,“ sagði
frú Périer. „Þetta væri athug-
andi.“
„Þegiðu,“ sagði Annetta
hranalega. Hún laut áfram og
horfði hvasst á Þjóðverjann.
„Ég er trúlofuð kennara, sem
kenndi í drengjaskóla í sömu
borg og ég, og við ætlum að
gifta okkur eftir stríðið. Hann
er ekki eins stór og sterkur og
bú, og ekki heldur eins laglegur;
hann er lágvaxinn og veik-
byggður. Eini fríðleiki hans eru
gáfurnar, eini styrkur hans er
göfuglyndið. Hann er ekki villi-
maður, hann er siðmenntaður
maður; hann á að baki sér