Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 103

ÖSIGRANDI
101
Þær þekktu hinn lækninn og
fóru til hans. Þær hringdu dyra-
bjöllunni, og góða stund svaraði
enginn. Lroks voru dyrnar opn-
aðar af svartkæddri, dapurlegri
konu. Þegar þær spurðu eftir
lækninum, fór hún að gráta.
Þjóðverjar höfðu handtekið
hann af því að hann var frí-
múrari, og honum var haldið í
gislingu. Sprengja hafði sprung-
ið í kaffihúsi, sem mikið var
sótt af þýzkum liðsforingjum.
Tveir höfðu beðið bana og
nokkrir særzt. Ef hinir seku
yrðu ekki framseldir fyrir á-
kveðinn dag, myndi hann verða
skotinn. Konan var vingjarnleg
og frú Périer sagði henni frá
vandræðum þeirra.
„Fantarnir," sagði hún. Hún
horfði með meðaumkvun á Ann-
ettu. „Veslings barnið mitt.“
Hún visaði þeim á ljósmóður
í borginni. Ljósmóðirin lét þær
fá eitthvert lyf. Annetta varð
svo veik af því, að hún hélt að
hún væri að deyja, en önnur
áhrif hafði það ekki. Annetta
'var ófrísk eftir sem áður.
Þetta var sagan, sem frú Péri-
er sagði Hans. Hann þagði
stundarkorn.
„Það er sunnudagur á morg-
un,“ sagði hann svo. „Ég hef
ekkert að gera. Ég ætla að koma
og tala við þig. Ég skal færa
þér eitthvað.“
„Við höfum engar nálar. Get-
ur þú komið með nokkrar?“
„Ég skal reyna.“
Hún lyfti viðarknippinu aftur
á bak sér og þrammaði áfram
eftir veginum. Hans hélt aftur
til Soissons. Hann þorði ekki
að nota mótorhjólið og þess-
vegna leigði hann sér reiðhjól
daginn eftir. Hann batt böggul-
inn á hjólið. Það var stærri bögg-
ull en venjulega, af því að nú
var kampavínsflaska í honum.
Hann kom til bóndabæjarins í
rökkurbyrjun, þegar fullvíst var
að allt fóíkið var komið heim.
Það var heitt og notalegt í eld-
húsinu. Frú Périer var að elda
matinn og maður hennar var
að lesa Paris-Soir. Annetta var
að stoppa í sokka.
„Sko, ég kom hérna með
nokkrar nálar handa ykkur,“
sagði hann, um leið og hann
leysti utan af bögglinum. „Og
hérna er dálítið af lérefti handa
þér, Annetta.“
„Ég vil það ekki.“
„Viltu það ekki?“ sagði hann
glottandi. „Þú verður að fara
að hugsa fyrir flíkum á barnið.“
„Þetta er rétt, Annetta,“ sagði
móðir hennar, „og við eigum
ekkert.“ Annetta leit ekki upp.
Gráðug augu frú Périer störðu
á innihald böggulsins. „Kampa-
vínsflaska.“
Hans hló í barm sér.
„Ég skal segja ykkur til hvers
hún er ætluð. Mér hefur dottið
dálítið í hug.“ Hann hikaði and-
artak, svo náði hann sér í stól
og settist andspænis Annettu.
„Ég veit ekki hvemig ég á að
byrja. Mér leiðist að þetta skyldi
koma fyrir þarna um kvöldið,