Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 98

96
TJRVAL
í borginni, en þeir vilja ekki
þiggja vináttu okkar. Þeir láta
jafnvel sem þeir sjái okkur ekki,
þegar við mætum þeim á göt-
unni. Það var í raun og veru
ekki annað en slys, sem kom
fyrir, þegar við Willi komum
hingað. Þú þarft ekki að vera
hrædd við mig. Ég skal virða
Annettu eins og hún væri systir
mín.“
„Hversvegna ertu að koma
hingað? Hversvegna getur þú
ekki látið okkur í friði?“ spurði
Annetta.
Hann vissi það í rauninni ekki.
Hann vildi ekki viðurkenna, að
hann þráði hlýlegt viðmót. Hinn
þögli fjandskapur, sem um-
kringdi þá alla í Soissons, tók
svo mjög á taugar hans, að
stundum, þegar Frakki lét sem
hann sæi hann ekki, langaði
hann til að berja hann, en
stundum lá honum líka við
gráti. Það væri gott að eiga
einhvern samastað, þar sem
honum væri tekið af velvild.
Hann talaði sannleika þegar
hann sagði, að hann girntist
ekki Annettu. Hann var ekki
hrifinn af stúlkum eins og
henni. Hann var hrifinn af
háum og brjóstamiklum stúlk-
um, bláeygum og Ijóshærðum
eins og hann var sjálfur, hann
vildi að þær væru þrekmiklar
og duglegar. Þessi fínleiki, sem
hann gat ekki gert sér grein
fyrir, þessi dökku augu og
langleita, föla andlit — það var
eitthvað í fari stúlkunnar, sem
gerði það að verkum, að honum
hefði aldrei komið til hugar að
skipta sér af henni, ef hann
hefði ekki verið aliur í uppnámi
út af sigrum þýzka hersins, ef
hann hefði ekki verið svona
þreyttur, ef hann hefði ekki
drukkið allt þetta vín á fast-
andi maga.
I hálfan mánuð var Hans bund-
inn við störf sín í hernum. Hann
hafði skilið matvælin eftir á
bóndabænum, og hann var ekki
í minnsta vafa um að gamla
fólkið hefði gert sér gott af
þeim. Hann var að velta því
fyrir sér, hvort Annetta hefði
líka bragðað á matnum; hann
myndi ekki hafa furðað sig á
því, þó að hún hefði setzt til
borðs með foreldrum sínum,
jafnskjótt og hann var farinn.
Þessir Frakkar gátu aldrei stað-
izt freistinguna að fá eitthvað
fyrir ekkert. Þeir voru veikgeðja
og spilltir. Hún hataði hann, já,
hún hataði hann sannarlega, en
flesk var flesk og ostur var ost-
ur. Honum varð oft hugsað til
hennar. Það kvaldi hann, að
hún skyldi hafa slíkan viðbjóð á
honum. Hann var vanur því, að
konur væru hrifnar af sér.
Það væri spaugilegt, ef hún færi
nú allt í einu að elska hann.
Hann hafði notið hennar fyrst-
ur, og hann hafði heyrt stúdenta
í Miinchen segja frá því yfir
bjórkollunum sínum, að konur
elskuðu þann, sem fyrstur kæm-
ist yfir þær, það væri upphaf
ástarinnar. Fram að þessu hafði