Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 109

ÓSIGRANDI
107
ir. Það var skynsamlega athug-
að.
Eitt kvöld. þegar þau voru
að ljúka við kvöldverðinn, tíu
dögum eftir að andlátsfregn
Pierre Gavins barzt, sagði frú
Périer við Annettu:
,,Ég skrifaði Hans fyrir
nokkrum dögum og sagði hon-
um að koma á morgun.“
„Þakka þér fyrir aðvörunina.
,,Ég verð í herberginu mínu.“
„Æ, vertu ekki að þessari
vitleysu, dóttir góð, það er kom-
inn tími til að hætta þessu. Þú
verður að vera raunsæ. Pierre
er dáinn. Hans elskar þig og
hann vill giftast þér. Hann er
myndarlegasti piltur. Hvaða
stúlka sem er myndi þakka fyrir
að fá hann. Hvernig getum við
endurnýjað bústofninn án hans
hjálpar? Hann ætlar að kaupa
traktor og plóg fyrir sína eigin
peninga. Þú verður að gleyma
því sem liðið er.“
„Þetta skraf er til einskis,
mamma. Ég hef unnið fyrir mér
hingað til og ég get gert það
hér eftir. Ég hata hann. Ég
hata hégómaskap hans og
dramb. Ég gæti drepið hann;
en mér nægir ekki að drepa
hann. Mig langar til að kvelja
hann eins og hann hefur kvalið
mig. Ég held að ég myndi deyja
sæl og ánægð, ef ég gæti fundið
ráð til að særa hann eins og
hann hefur sært mig.“
„Mikill kjáni getur þú verið,
veslings bamið mitt.“
„Móðir þín hefur rétt fyrir
sér,“ sagði Périer. „Við höfum
beðið ósigur og verðum að taka
afleiðingunum. Við verðum að
reyna að gera eins hagkvæma
samninga við sigurvegarana og
við getum. Við erum hyggnari
en þeir, og ef við höldum vel
á spilunum, komumst við ofan
á áður en lýkur. Frakkland var
rotið. Það voru Gyðingar og
auðkýfingar, sem hrundu land-
inu í glötunina. Lestu blöðin,
þá getur þú séð þetta með eigin
augum!“
„Heldur þú að ég trúi einu
orði, sem stendur í þessu blaði?
Af hverju heldur þú að hann
komi með það hingað? Af því
að það hefur selt sig Þjóðverj-
um. Mennirnir, sem skrifa í það
eru svikarar — svikarar. Keypt-
ir, keyptir. hver einasti einn —
keyptir fyrir þýzka peninga.
Þessi svín!“
Frú Périer var orðin reið.
„Hvað hefur þú á móti piltin-
um? Hann nauðgaði þér, það er
satt, en hann var drukkinn þá.
Það er ekki í fyrsta skipti, sem
slíkt hefur hent stúlku, og það
verður ekki í síðasta skiptið.
Hann barði föður þinn, svo að
blóðið fossaði úr honum, en
hefur faðir þinn erft það við
hann?“
„Það var leiðinlegt atvik, en
ég er búinn að gleyma því,“ sagði
Périer.
Annetta rak upp kuldahlátur.
„Þú hefðir átt að vera prest-
ur. Þú fyrirgefur móðganir eins
og sannkristnum manni sæmir.“