Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 51

SONUR MINN ER EITURLYFJANEYTANDI
49
um dögum. Ég var með miklar
ráðagerðir í sambandi við heim-
komu hans. En hann kom ekki
á tilsettum tíma. Loks gafst ég
upp á að bíða á flugvellinum.
Hann kom með flugvél átta
tímum seinna. Hann hafði haft
viðdvöl á leiðinni. Og þegar hann
kom inn í húsið var hann „hlað-
inn“ — eins og ég hafði svo
oft séð hann áður.
Ég gleymi ekki orðunum sem
Maxwell sagði við mig einu
sinni, stillilega en sannfærandi:
„Ég veit það er til lítils að segja
það við foreldra, frú B., en bezt
væri fyrir yður að gleyma að
þér eigið son.“
* *
*
Arfgengi.
Dean Acheson, utanríkisráðherra Bandarikjanna sagði eitt
sinn eftirfarandi gamansögu:
„Fremsti vasaþjófur New York borgar var eitt sinn á ferð
í neðanjarðarlest borgarinnar þegar hann fann að hönd tók um
veskið hans. Hann snerist á hæl og stóð þá andspænis fallegri
stúlku, sem síðar kom í ljós að var fremsti vasaþjófur Chicago-
borgar. Þau tóku tal saman og barst samtalið brátt að faginu
eins og títt er þegar fagmenn hittast, og varð stúlkan að játa,
að tækni sinni væri ábótavant.
Ur þessu urðu nánari kynni og er ekki að orðlengja það, að
þeim lauk með hjónabandi. Brátt kom að þvi að von var á erf-
ingja. Barn sem átti til slíkra meistara að telja í báðar ættir
gat naumast komizt hjá þvi að verða fremsti vasaþjófur lands-
ins. En því miður kom i ljós strax við fæðinguna, að barnið
var vanskapað. Hægri höndin var kreppt og engin leið að rétta
hana. Skurðlæknar og aðrir sérfræðingar læknavísindanna stóðu
ráðalausir og gátu enga hjálp veitt. Augljóst var, að barnið
mundi aldrei geta fetað i fótspor foreldranna.
Þetta var foreldrunum mikil raun, og i örvæntingu sinni
fóru þau með barnið til sálkönnuðar. Eftir að hann hafði árang-
urslaust reynt öll ráð sem vísindagrein hans hafði yfir að ráða,
ákvað hann að reyna gamalt húsráð. Hann tók stórt gullúr,
sem hékk i mikilli gullfesti og veifaði því hægt fram og aftur
rétt fyrri ofan krepptan hnefa barnsins. Og viti menn: lófinn
tók að opnast, hægt og hægt.
Þið hefðuð átt að sjá undrunarsvipinn á andlitum foreldr-
anna þegar þau sáu hvað lá í lófa barnsins. Það var einbaug-
ur úr gulli, sem reyndist vera giftingarhringur ljósmóðurinnar!"
— John H. Crider í „Readers Digest".