Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 110

108
ÍTRVAL
„Og hvað er rangt við það?“
spurði frú Périer. „Hefur hann
ekki gert allt, sem hann getur,
til þess að bæta fyrir brot sitt?“
Hvaðan hefði faðir þinn fengið
tóbak alla þessa mánuði, ef hann
hann hefði ekki gefið honum
það? Það er honum að þakka
að við höfum ekki soitið.“
„Ef þið hefðuð haft nokkra
sjálfsvirðingu, ef þið hefðuð
vott af velsæmistilfinningu, þá
hefðuð þið hent gjöfunum fram-
an í hann.“
„Hefur þú ekki haft gott af
þeim líka?“
„Nei. Aldrei.“
„Það er ósatt, og þú veizt
það. Þú hefur neitað að
éta ostinn, smjörið og sardín-
urnar, sem hann hefur komið
með. En þú hefur borðað súp-
una, þó að kjötið, sem hann
kom með, væri í henni. Og sal-
atið, sem þú borðaðir í kvöld,
þú hefðir orðið að borða það
þurrt, ef hann hefði ekki kom-
ið með olíuna.“
Annetta varpaði öndinni og
strauk hendinni um ennið. „Ég
veit það. Ég gat ekki ráðið
við það, ég var svo svöng. Já,
ég vissi að kjötið var í súpunni
og ég borðaði hana. Ég vissi,
að olían hans var í salatinu.
Mig langaði til að hafna því,
það var ekki ég sem borðaði
það, það var eitthvað gráðugt
dýr í siálfri mér.“
„Það er sama hvað þú kail-
ar það. Þú borðaðir matinn.“
„Af smán ov örvæntingu.
Fyrst koma þeir okkur á kné
með skriðdrekum sínum og flug-
vélum, og nú, þegar við erum
varnarlaus, drepa þeir úr okkur
kjarkinn með því að svelta
okkur.“
„Það er þýðingaralust að vera
með þennan f jálgleik, góða mín.
Gleymdu því liðna og gefðu
barninu þínu föður, að ég nefni
ekki hvers virði það væri fyrir
okkur að fá mann á jörðina, sem
vinnur á við tvo. Það er skyn-
semi í því.“
Annetta yppti öxlum þreytu-
Iega. Daginn eftir kom Hans.
Annetta leit reiðilega til hans,
en hvorugt sagði orð. Hans
brosti.
„Þakka þér fyrir að þú flýrð
ekki,“ sagði Hans.
„Foreldrar mínir báðu þig að
koma, en þau skruppu niður í
þorpið. Það kemur sér vel, því
að ég þarf að tala við þig.
Setztu.“
Hann fór úr frakkanum, tók
af sér hjálminn og færði stól
að borðinu.
„Foreldrar mínir vilja að ég
giftist þér. Þú hefur verið
hygginn. Með gjöfum þínum og
loforðum hefur þú fengið þau
á þitt band. Þau trúa öllu, sem
stendur í blöðunum, sem þú fær-
ir þeim. Ég ætla að láta þig vita
að ég mun aldrei giftast þér. Ég
hefði ekki getað trúað því, að
hægt væri að hata mann eins
mikið og ég hata big.“
„Lofaðu mér að tala þýzku.