Úrval - 01.06.1952, Blaðsíða 107

ÓSIGRANDI
105
hafði til dæmis verið kona, sem
var svo hrifin af manninum sín-
um að fólk skopaðist að því, og
svo átti hún barn, og eftir það
fékk hún viðbjóð á honum.
Hversvegna gæti ekki hið gagn-
stæða átt sér stað ? Og nú, þegar
hann hafði beðið hennar, hlaut
henni að vera ljóst, að hann var
heiðarlegur maður.
,,Ég er asni,“ sagði hann upp-
hátt við sjálfan sig. Hún hafði
sagt að hann væri stór og sterk-
ur og laglegur. Myndi hún hafa
sagt þetta, ef henni hefði litizt
illa á hann? Og hún talaði um
að barnið yrði ljóshært og blá-
eygt, eins og hann.
Hún hlaut að vera dálítið hrif-
in af honum. Hann hló með sjálf-
um sér. „Það er bezt að vera
þolinmóður og láta náttúruna
vinna sitt verk.“
Vikurnar liðu. Þýzku blöðin,
sem hermennirnir fengu, skýrðu
frá því að þýzki loftflotinn væri
að leggja enskar borgir í rústir
og ofsahræðsla hefði gripið íbú-
ana. Þýzku kafbátarnir sökktu
ógrynni af enskum skipum og
landið væri í svelti. Bylting væri
yfirvofandi. Þjóðverjar myndu
hafa gersigrað andstæðinga sína
fyrir vorið. Hans skrifaði for-
eldrum sínum og kvaðst ætla að
giftast franskri stúlku, með
henni mundi hann fá ágætis jörð.
Hann ræddi um búskap við Pé-
rier. Gamli maðurinn hlýddi þög-
ull á Hans, þegar hann var að
segja honum frá fyrirætlunum
sínum. Það þyrfti að fjölga bú-
peningnum; traktorinn væri of
gamall, hann ætlaði að fá nýj-
an frá Þýzkalandi og einnig vél-
knúinn plóg. Maður yrði að nota
nýtízku tæki, ef búskapurinn
ætti að bera sig. Frú Périer sagði
honum seinna, að maður hennar
hefði sagt, að hann væri ekki
slæmur strákur og virtist hafa
talsvert vit á landbúnaði. Hún
var orðin mjög vingjarnleg við
hann og bauð honum að borða
með þeim á sunnudögum. Hún
sneri nafni hans á frönsku og
kallaði hann Jean. Hann var allt-
af reiðubúinn að aðstoða þau,
og eftir því sem tíminn leið og
Annetta átti erfiðara með að
sinna störfum, var þægilegt að
hafa mann við höndina, sem taldi
ekki eftir sér að gera verkin.
Annetta sýndi honum alltaf
jafnmikinn f jandskap. Hún yrti
aldrei á hann, nema til að svara
beinum spurningum hans, og
hún flýtti sér alltaf inn í her-
bergið sitt þegar hann kom.
Þegar hún gat ekki haldizt
þar við fyrir kulda, sat hún
við eldavélina, saumaði eða las
og lét sem hún sæi hann ekki.
Hún leit ágætlega út. Það var
roði í kinnum hennar og Hans
fannst hún vera falleg.
Dag nokkurn, þegar hann var
á leiðinni þangað, sá hann að
frú Périer stóð á veginum og
gaf honum bendingu um að stað-
næmast. Hann steig fast á heml-
ana.
,,Ég hef beðið eftir bér í
klukkutíma. Ég hélt að þú ætl-