Úrval - 01.12.1956, Qupperneq 11

ÞÚ HEFUR FRAMTlÐINA 1 HÖNDUM ÞÉR!
9
sem falla í íshafið, til þess að
vökva eyðimerkur Miðasíu. Þau
hafa lært að rækta korn, græn-
meti og ávexti á freðmýrum
Síberíu fyrir norðan heim-
skautsbaug.
Ameríkumenn taka fljót á
bakið og bera þau yfir þúsuncl
metra há f jöll. í Ameríku sá ég
hve máttugur og tviklofinn
maðurinn getur verið. Ame-
ríkumenn finna bóluefni gegn
mænuveiki — Ameríkumenn
skjálfa á strönd Grænlands og
stara angistarfullur radaraug-
um handan yfir heimskautsís-
inn. Öll umferð um Manhattan
er stöðvuð: sjúkrabíll brunar
með stállunga til næsta flug-
vallar, af því að það þarf að
bjarga mannslífi. En öll um-
ferð New Yorkborgar er einnig
stöðvuð til þess að reka tíu
milljónir manna eins og rottur
niður í jörðina. í Ameríku varð
mér Ijóst hve sterkur viljinn
til að gera gott getur verið, en
einnig hve mátturinn til að gera
illt getur lamað þann vilja.
Og það fegursta sem ég sá
var ekki Grand Canyon —
gljúfrið mikla •— hin fagur-
gula sprunga í rauða jörðina,
og fjólublá fjöllin sem rísa upp
úr henni, heldur hvít kona, sem
hætti lífi sínu til að bjarga
negrabarni undan bíl á fleygi-
ferð. Vinir mínir, hver getur
leyst þá gátu, sem lætur ein-
staklinginn vera góðan, en sam-
félag hans grimmt í garð ann-
arra mannlegrar samfélaga?"
Leyfið mér, elztum sexmenn-
inganna, að reyna að svara
þessari spurningu. Friði verður
aldrei komið á á jörðinni nema
vér lærum að gleðjast yfir sér-
kennum eða frábrigðileik ann-
arra. Mikil væri fátæktin í ríki
fuglanna ef þar væru aðeins
hvítar dúfur eða svartþrestir!
í limi trjánna byggja brúnir,
gulir, hvítir, svartir og rauðir
fuglar hreiður sín, og hver
syngur með sínu nefi. Og hve
margvíslegur er ekki söngur
mannfólksins! því að maðurinn
er tónlist. Hann semur kóral-
verk og leikur á hjarðpípu;
hann ber tomtombumbu og læt-
ur anda sinn hljóma í bænabás-
únum Búddamusteranna. Hann
syngur fado, sjewdalinka og
blues; í hundruðum landa
syngja mæður hundruð vöggu-
vísna fyrir börn sín, sem öll
njóta sömu móðurástar.
Og svo vaxa börnin og verða
fullorðin og læra að hata full-
orðna í öðrum löndum; og
fyrstu saklausu fórnarlömb
stríðsins eru börnin.
Mennirnir biðja til guðasinna.
Þeir snúa sér í austur, þegar
sólin rís; þeir gera fyrir sér
krossmark, hið helga tákn, og
bera kerti, táknmynd hinnar
brennandi sálar þeirra, upp að
altarinu; þeir snúa bænahjóli
sínu og biðja til hins eilífa
lótusblóms; þeir spenna greip-
ar og segja „guð-blessi-þessa-
máltíð-amen“; þeir slátra garg-
andi hönum á leynialtari.