Úrval - 01.12.1956, Blaðsíða 60

58
ÚRVAL
sögur. Ég hef beðið yður að
segja mér frá þessu, ef það
mætti verða til þess að bæta
líðan yðar.“
Sjúklingurinn sat þögull í
nokkrar mínútur. Svo andvarp-
aði hann, kinkaði kolli og sagði:
„Jú, það getur verið að mér
líði betur — að sumu leyti. Við
vorum búin að vera gift í þrjú
ár. Það er ekki ofsagt, að við
vorum hamingjusöm. Ég hugs-
aði aldrei um aðra konu en hana,
og ég held að hún hafi ekki
hugsað um annan karlmann en
mig fyrst framan af. Jú. við
vorum hamingjusöm. En í fyrra
varð ég að vera að heirnan í
langan tíma. Þá kynntist hún
manni, sem ég þekkti ekkþ og
varð ástfangin af honum. Álít-
ið þér að henni hafi verið það
sjálfrátt? Álítið þér rétt að
áfellast hana?“
Prófessorinn svaraði dræmt:
„Það er auðvitað ekki hægt að
áfellast hana fyrir tilfinningar
hennar. Þær kvikna af sjálfs-
dáðum. Hitt er svo annað mál,
hvernig tekst að hemja þær.“
Sjúklingurinn kinkaði kolli
og hélt áfram:
„Bg er á sömu skoðun. En
henni tókst ekki að hemja til-
finningar sínar. En takið nú
eftir! Það má færa henni margt
til málsbóta. Hann er þekktur
maður, það mætti kalla hann
frægan samanborið við mig.
Auk þess er hann grannvaxinn.
Ég hef ekki miklu af að státa
í því efni, eins og þér sjáið
sjálfur. Hann gerði líka allt
sem hann gat til þess að ná
henni á vald sitt og beitti öll-
um brögðum. Ég býst við að
hann sé eins snjall í því sem
öðru. Það var víst aldrei nein
ást af hans hálfu. Hann gaf
henni það til kynna — seinna.
En hún er falleg, mjög falleg.
Hún var falleg, á ég við. Langar
yður að sjá mynd af henni?“
Prófessorinn bandaði frá sér,
en ungi maðurinn hafði þegar
tekið myndina upp úr vasa sín-
urn og hann rétti prófessornum
hana. Prófessorinn leit á mynd-
ina bg sleppti henni ekki aftur.
Sjúklingurinn þagði í nokkrar
mínútur, en hélt síðan áfram:
„Hún er falleg — ekki satt?
Það er engin furða, þó að hann
yrði hrifinn af henni. En hvers
vegna lét hann hana ekki í
friði? Hann hafði svo margar
aðrar í takinu. Ég, aftur á móti
— já, þér kannist við söguna um
lamb fátæka mannsins. Það er
sagan mín.“
Hann sperrti augabrúnirnar;
þær urðu eins og hæðnisleg til-
vitnunarmerki við þjáningar-
svipinn á andlitinu. Hann hróp-
aði:
„Hvers vegna bjóðið þér mér
ekki glas af vatni, herra lækn-
ir? Sem læknir, mannþekkjari
og mannvinur hljótið þér að sjá,
að ég er í uppnámi. Hafið þér
komizt svona við af frásögn
minni? Hlustið þá á framhald-
ið! Ég þarf ekki að taka það
fram, að maðurinn, sem ég