Úrval - 01.12.1956, Qupperneq 63

GETIÐ RÉR HJÁLPAÐ MÉR, LÆKNIR?
61
um. Ég treysti mér ekki einu
sinni til að heyra rödd hans.
Þér skiljið þetta, læknir, hann
var hinn sigursæli keppinautur
minn — þessi mikli, mikli mað-
ur! Loks beit ég á jaxlinn, bæði
andlega og líkamlega, og
komst meira að segja inn í and-
dyrið á húsi hans. En þegar ég
var kominn upp í stigann, varð
mér óglatt, og ég neyddist til
að snúa við.
Þessi dagur fór því eins og
hinn fyrri. Ég gat það ekki.
Það var eins og ég sveiflaðist
milli þeirra beggja — hans og
hennar. En í morgun fékk ég'
samvizkubit. Ég gat ekki látið
hana kveljast lengur. Ég varð
að minnsta kosti að tala við
hana, ræða málið skynsamlega.
Jæja, eins og þér vitið — þá
var það um seinan. Þar verður
engu um þokað. Þér getið ekki
læknað sjúkdóm hennar eða
linað þjáningar hennar — hún
hefur gert það sjálf. Hvað mig
snertir, þá skortir mig ekki
viðfangsefni til að stytta mér
stundir við eða brjóta heilann
um á andvökunóttum. Hver bar
í raun og veru ábyrgð á dauða
hennar? Var það hann eða ég?
Nú — það er hægt að halda því
fram að við séum báðir sekir —
eða við öll þrjú — hún var
ekki heldur alveg saklaus, vesl-
ingurinn. En hver er hinn raun-
verulegi morðingi ? Getið þér
svarað því, mikli mannþekkjari
og mannvinur?"
Sjúklingurinn stóð upp.
„Nei, nú verð ég að fara.
Þér hafið sýnt mér ákaflega
mikla þolinmæði. Ég hef verið
margorður. En mig langaði til
að gera yður ljóst, hvernig mér
líður. Læknir getur aldrei verið
of samvizkusamur, ef honum á
að takast að gegna hinni há-
leitu köllun sinni. Og'nú spyr
ég yður einu sinni enn — get-
ið þér hjálpað mér, mikli lækn-
ir ?“
• Þögn. Sjúklingurinn gekk
nokkur skref í áttina til próf-
essorsins. Hann horfði á, hann,
stundarkorn með rólegu,
þreyttu augnaráði. Síðan sagði
hann: „Læknir — má ég segja
yður eitt: Þér eruð orðinn
vandræðalegur á svipinn. Ég:.á
líka við erfiðleika að stríða. En
ég ranglaði ekki um hverfið í
dag, ég sneri ekki við í stig-
anum, í dag var ég hugrakkur.
í 'dag þorði ég að horfast í augu
við yður. Þér mikli maður.“
Sjúkur maður gekk út úr her-
berginu; sjúkur maður varð
eftir. Hann sat niðurlútur í
stóra læknisstólnum.
O—O-O