Úrval - 01.12.1956, Síða 104

102
ÚRVAL
Að lokum rann skilnaðar-
stundin upp. Yuan sagði stúlk-
unni að hann yrði að halda til
höfuðborgarinnar. Inging varð
ekkert undrandi, en sagði ró-
lega: ,,Þú verður að fara, ef
það er nauðsynlegt. En höfuð-
borgin er ekki nema nokkrar
dagleiðir héðan. Þú kemur aft-
ur næsta sumar. Ég treysti því
að þú komir.“
Kvöldið fyrir brottförina
bjóst hann við að Inging mundi
koma eins og endranær, en af
einhverjum ástæðum kom hún
ekki.
Hann kom um sumarið í
stutta heimsókn. Það var orðið
áliðið og haustprófin stóðu fyr-
ir dyrum. Ekki varð þess vart
að móðurinni væri kunnugt um
ástir þeirra. Hún var vingjarn-
leg eins og venjulega og bauð
honum að gista hjá sér. Ef til
vill hefur henni dottið í hug að
hún gæti gift honum dóttur
sína.
Yuan þótti vænt um að geta
verið samvistum við Inging á
daginn. Þau lifðu unaðslega
viku saman. Hún var hætt að
vera feimin við hann og stund-
um horfði hann á hana þegar
hún var að leika sér við bróð-
ur sinn. Hún bjó til báta úr
sefi og lét þá sigla á læknum
í garðinum. Ástin, sem þau
báru hvort til annars, gerði
hann ákaflega hamingjusaman.
Yang tók fljótt eftir breyting.
unni, sem orðin var á vini hans.
Þegar Yang kom í heimsókn á
heimili ekkjunnar, sá hann
strax hvers kyns var, án þess
að honum væri sagt það.
,,Hvað er hér á seiði?“ spurði
Yang, og Yuan brosti. Ekkjan
skildi líka, hvernig í öllu lá.
Daginn áður en Yuan fór, spurði
hún Inging um unga manninn,
og dóttirin svaraði hikandi:
,,Hann kemur aftur. Hann verð-
ur að fara til þess að taka
prófið.“
Um kvöldið fengu þau tæki-
færi til að vera saman í einrúmi.
Yuan var hryggur og vesælda-
legur og stundi þungan, en Ing-
ing bar fullt traust til hans.
Henni var ekki fisjað saman.
Hún, sem hafði titrað í faðmi
hans, var róleg og örugg þegar
á hólminn kom. Hún var ekki
með óþarfamælgi. Hún sagði
stillilega: ,,Láttu ekki eins og
við séum að kveðjast fyrir
fullt og allt. Ég bíð eftir þér.“
Móðirin bauð Yu.an að borða
miðdegisverð að skilnaði, og
þegar máltíðinni var lokið, bað
hann Inging að leika á hljóð-
færið fyrir sig. Hann hafði
einu sinni komið að Inging,
þegar hún var að leika á chin,
en jafnskjótt og hún varð hans
vör, hætti hún, og neitaði að
byrja aftur. En þetta kvöld
féllst hún á að leika fyrir hann.
Hún settist við hljóðfærið og'
lék forleikinn að Skýjaslæðu-
dansinum. Yuan sat eins og í
leiðslu, frá sér numinn af yndis-
leika stúlkunnar og fegurð lags-
ins. Allt í einu missti hún stjórp