Læknaneminn - 01.03.1972, Blaðsíða 69

LÆKNANEMINN
61
Áður en ég lýk þessum hugleiðingum
langar mig að snúa aftur til lækna-
námsins. Ég nefndi í upphafi, að nú orð-
ið fá aðeins menn með hæstu einkunnir
frá stærðfræðideil inngöngu í lækna-
deild í Noregi og Svíþjóð. Læknamennt-
unin getur leitt til starfa á mörgum
sviðum, og þjóðfélagið hefur ekki síð-
ur þörf fyrir lækna með sérstakan
áhuga á hugvísindum eða félagslegum
vandamálum. Þess vegna finnst mér
mjög athugavert, að skandinavískar
læknadeildir gera það ókleift fyrir aðra
en þá með mestan áhuga á raunvísind-
um, eða mestar gáfur í þeim greinum,
að verða læknar.
Þó að prófin innan læknadeildar séu
mjög svo ófullkomin aðferð til að velja
lækna, tel ég þau ekki gefa eins ein-
hæft úrval eins og vera myndi, ef eink-
unnir frá menntaskóla takmörkuðu að-
ganginn. Tel ég þaö mikinn kost, að
ennþá hefur ekki tekizt að setja eink-
unna- og deildartakmarkanir fyrir inn-
göngu í Lœknadeild Háskóla íslands, og
vona ég að svo verði einnig í framtíð-
inni.
Viðar Toreid, lœknanemi.
YFIRLIT UM FUNDI F. L.
Fundur í I. kennslustofunni 11. okt.
1971.
Fundarefni:
1. Jónas Jakobsson um þagnarskyldu
lækna, afstöðu þeirra tii sjúklinga og
fleira.
2. Ymsileg kynning fyrir 1. árs menn
og kosning embættismanna úr þeirra
hópi.
Guðmundur Þorgeirsson setti fundinn
og skipaði Friðrik H. Ólafsson fundar-
ritara. Svo tók Jónas Jakobsson til
máls.
Fyrst talaði hann um Hippokratesar-
eiðinn og ráðlagði læknanemum að
athuga hann og síðan samstöðu lækna,
sem helzt jafnvel á striðstímum. Lækn-
ar eru að einhverju teknir við af
prestum í ýmsum einkamálum sjúkl-
inga, og þá er eins gott, að þeir séu
ekki lausmálir. Meðal annars er það góð
regla að skila ekki díagnósum nema í
hendur lækna. Þagnarskylda er jafnvel
tekin gild fyrir rétti.
Önnur hlið er á þagnarskyldu, sú,
sem snýr að sjúklingi. Að segja manni,
að hann sé dauðvona, er aðeins rétt-
lætanlegt, ef hann þarf að gera ráð-
stafanir fyrir dauða sinn. Það er líka
oft erfitt að segja til um, hvort sjúkl-
ingur er dauðans matur eður ei.
Að lokum ræddi Jónas um framkomu
læknis gagnvart sjúklingi. Læknar eru
arftakar galdramanna úr forneskju, og
sjúklingar koma til þeirra með „magisk-
um“ hugsunarhættl. Þetta er mikilvægt,
því að 60% upp í 80% sjúklinga hafa
enga sannanlega likamlega sjúkdóma.
,,lmyndaðir“ sjúkdómar, sprottnir af
persónulegum ályktunum og/eða öðrum
orsökum, koma gjarna fram sem rask-
anir í ósjálfráða taugakerfinu, (t. d.
hjartsláttur), og geta blekkt þannig,
að sjúklingurinn gengur lækna í mill-
um, og enginn finnur neitt.
Allt, sem læknir segir, tekur sjúkl-
ingur alvarlega, og þess vegna hefur
framkoma hans mikið að segja. Til
dæmis má hann gæta sin á að upphefja
sjálfan sig, eins og með að segja:
„Hefðirðu komið klukkutíma seinna,
værirðu dauður“! 1 þessu tilfelli er það
læknirinn, sem er neurotískur fremur en
sjúklingurinn.
Eftir rabb Jónasar hófst kynningar-
fundur 1. árs manna. Guðmundur Þor-
geirsson talaði um félagið, tilgang þess
og skyldur og gaf svo Stefáni Karls-
syni orðið. Hann skýrði frá störfum
kennslumálanefndar og lagði mikla
áherzlu á, að nýgræðingar í deildinni
gagnrýndu kennsluhætti og námsefni.
Sigmundur Sigfússon ritstjóri kom þá
upp og kynnti blaðið sitt. Hann kvart-
aði yfir peningaleysi, sem stæði Lækna-
nemanum fyrir þrifum og svo andlegri
deyfð læknanema.
Einar Hjaltason talaði um hópslysa-
nefnd og kynnti námskeið í hjálp í við-
lögum.
Páll Gíslason, kennslustjóri, sagði frá
kynnisferð í Landspítalann.
Að lokum var Benedikt Sveinsson
kosinn í kennslumálanefnd, en Ingiríður
Skírnisdóttir í fulltrúaráð. Svo var fundi
slitið
Symposium, 28. október, 1971.
Umræðuefni: Thyrotoxicosis.
Guðmundur Þorgeirsson setti sym-
pósium og bauð gesti velkomna, en eink-
um Guðjón Lárusson, lækni, sem er
sérfræðingur í innkirtlasjúkdómum og
var revisor. Vilhjálmur Rafnsson var
skipaður fundarstjóri, en Jón Sigurðs-
son ritari.
Sveinn Magnússon I. hl. talaði um
skjaldkirtilinn frá sjónarmiði líffæra-
fræði, lífeðlis- og lífefnafræði.
Niels Chr. Nielsen, II. hl., talaði um