Úrval - 01.12.1961, Síða 112

120
ÚR VAL
færa þetta á betri veg, aS hann
hafi fundið til samúðar með
konunni og að hans betri mað-
ur hafði þarna verið að verki
að verða við hón hennar.
Ég heyrði talað um mann
nokkurn, er Síinon hét. Var hann
ófeiminn við Norðfjörð kaup-
mann og sá eini af fátæklingun-
um, sem ég lieyrði talað um, að
hefði árætt að „standa upp í
hárinu“ á kaupmönnum í Kefla-
vík. Til gamans ætla ég að geta
um tvö atriði í samskiptum
þeirra Ólafs Norðfjörðs kaup-
manns og Símonar. Norðfjörð
kaupmaður var maður mjög
feitur og hafði hásan málróm.
Heyrði ég talað um, að liann
hefði átt það til að vera hæðinn
og smáhrekkjóttur. Dag einn,
þegar Simon kemur inn i sölu-
búð hans, víkur Norðfjörö sér
að honum og segir:
„Hvernig líður konunni yðar,
Simon?“
Símon svarar: „Hóstað gat
hún fyrir fitunni í morgun.“
Öðru sinni, þegar Simon kem-
ur í búðina, býður Norðfjörð
honum vindil að reykja. Lætur
hann tvo vindla á búðarborðið,
annan handa Símoni og hinn
lianda sér sjálfum. Símoni þyk-
ir grunsamlegt að fá svona góð-
gerðir og býst við, að eitthvað
muni undir búa, og hugsar með
sér, að allur sé varinn góður.
Þegar svo Norðfjörð snýr baki
að honum til að ná í eldstokk,
skiptir Símon um vindlana á
borðinu, þannig, að vindill sá,
er honum var ætlaður, verður
Norðfjörðs megin. Nú lcveikja
báðir í, og ailt gengur vel í
fyrstu, en að litilli stundu lið-
inni fara að koma skellir og
eldglæringar út úr vindli þeim,
er Norðfjörð reykti.
Segir þá Simon: „Er nú and-
skotinn kominn að sækja yður,
Ólafur Norðfjörð?"
Norðfjörð hafði þá verið bú-
inn að láta púðuragnir í vindil
þann, er hann ætlaði Símoni.
Eins og ég gat um áðan, tóku
vist flestir fátæklingar þann
kostinn að flýja á náðir kaup-
mannsins heldur en leita til
sveitarinnar, sem þá var kallað,
nefnilega til hreppsnefndarinn-
ar. Hafa það oft verið þung
spor fyrir þá, sem þangað
þurftu að leita, en að því gat
þó rekið stundum, þegar fokið
yar í öil skjól. Efast ég ekki
um, að fastheldni sú og þröng-
sýni, er oft virtist vera mjög
ríkjandi hjá lireppsnefndum i
þá daga, hafi að einhverju leyti
verið sprottin af trúmennsku og
ábyrgðartilfinningu fyrir því,
sem þeim var trúað fyrir. En
það er alltaf vandratað meðal-
liófið, jafnvel þó að trúmennska
og ábyrgðartilfinning sé annars