Úrval - 01.06.1968, Síða 59

í KLÓM GESTAPO
57
úr flugsveitum nr. 21, 464 og 477
í brezka flughernum (RAF), en
þær tilheyrðu svo allar flugliði nr.
140, sem hafði bækistöð í Rosiéres-
en-Sauterne nálægt Amiens í
Frakklandi. Ég greip í axlir honum
og hristi hann. „Lyklana!" öskr-
aði ég. „Látið mig hafa lyklana að
klefunum!"
En Wiesmer var stirðnaður af
skelfingu, og við stóðum þarna
augnablik og störðum þrumulostnir
á geysistórt gat, sem sprengja hafði
myndað á þakið. Hún hafði rifið
burt stóreflis hluta af þakinu. Það
mátti heyra drunurnar í flugvélun-
um yfir höfðum okkar. Þetta var
ótrúlegt. Vélbyssur geltu og spúðu
rauðum eldblossum. Sprengjur
skullu niður og sprungu allt í kring-
um okkur. Ég gat heyrt hina fang-
ana lemja á klefahurðirnar.
„Lyklana!“ öskraði ég að Wies-
mer aftur. Hann dró ofur hægt
lyklákippu upp úr vasa sínum. Ég
þreif hana af honum og byrjaði að
opna klefahurðirnar.
Hér var mitt mikla tækifæri,
tækifærið, sem ég hélt, að aldrei
kæmi. En hefðum við nægan tíma?
Á nokkrum sekúndum opnaði ég
klefa nr. 7, 8 og 9. Klefi númer 10,
gamli klefinn minn, var opinn og
tómur. Húsið lék allt á reiðiskjálfi
og hristist og skókst af nýjum
sprengingum, um leið og ég þaut í
áttina til klefa númer 11. En mér
tókst samt að komast þangað og
opna númer 11 og 12, og síðan einn-
ig númer 13, 14, og 15, um leið og
eldhaf kom æðandi í áttina til mín.
Það kom frá vesturálmunni, sem
stóð í björtu báli.
Helztu leiðtogar dönsku and-
spyrnuhreyfingarinnar komu nú
þjóíandi út úr klefum sínum fram
á ganginn, en þar var eitt samfelii
rykkóf. Sumir þeirra voru drag-
haltir, t. d. prófessor Rehberg. Það
voru afleiðingar af „yfirheyrslum"
Gestapos. Þeir gátu varla gengið.
En við vorum þó komnir út úr klef-
unum. Við, sem höfðum dvalið í
þakhæð suðurálmunnar, vorum all-
ir komnir fram á gang.
Sumir okkar hlupu í áttina að
vesturálmunni og ætiuðu að koma
föngunum þar til hjálpar, en við
komumst þá að því, að það var
ógerlegt að komast að henni. -
Sprengja hafði myndað risavaxið
gat á gólfið, og yfir það komumst
við ekki. „Við skulum flýta okkur
burt héðan,“ hrópaði ég. „Við verð-
um að komast út sem fyrst.“ Ég
æddi í áttina til stigans í norð-
austurhlua hússins, og þeir hinir
fylgdu fast á eftir mér. Þetta var
heppilégt val. Það voru aðeins tveir
stigauppgangar enn uppistandandi,
og þetta var einmitt annar þeirra!
Þeir fáu fangar, sem voru enn á
lífi í vesturálmunni, sem stóð nú
í björtu báli, reyndu að komast út
úr brennandi húsinu, og tókst sum-
um þeirra það á hinn furðulegasta
hátt. Þessi dagur varð Poul Bruun
enn erfiðari en Gestapo hafði hótað
honum, að hann skyldi verða. Hann
hafði dottið í gegnum gatið alla leið
niður á sjöttu hæð. Hann höfuð-
kúpubrotnaði í fallinu, en hann
gerði sér samt óljósa grein fyrir
því, að eldurinn kom æðandi til
hans, þar sem hann lá þar á gólf-
inu. Hann hafði aðeins um tvennt