Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 106
104
ÚRVAL
mundi taka þar við störfum þeirra,
en í því eru 24 menn. En bæjarlög-
reglan vissi ekki, að háskólahverf-
islögreglan átti ekki beinlínis heim-
angengt þessa stundina, þar eð hót-
anir höfðu komið um, að fjölmarg-
ar háskólabyggjngar yrðu brennd-
ar eða eyðilagðar á annan hátt. Lög-
r eglust j óri háskólahverf islögr egl-
unnar, Donald L. Schwartzmiller,
hefur þetta að segja: „Við þörfnuð-
umst allra okkar manna í sjálfu
háskólahverfinu. Hefðum við sent
okkar menn burt þaðan, hefði hvað
eina getað gerzt“.
Bæjarlögreglan var nú búin aS
handtaka fjölmarga stúdenta, og
var sumum þeirra troðið inn í lög-
reglubílinn, sem Satrom bæjar-
stjóri var í. Ökumaður bifreiðar-
innar hafði gengið í lið með félög-
um sínum, og því tók bæjarstjórinn
við starfi hans og ók stúdentunum
til lögreglustöðvarinnar, en þar
voru þeir settir í varðhald til
bráðabirgða í lítilli sérdeild. En á-
standið var nú sífellt að versna,
vegna þess að mannfjöldanum, sem
hafði verið rekinn að horni Aðal-
strætis og Lincolnstrætis, bættist
nú liðsafnaður. Stórir hópar stúd-
enta, sem höfðu haldið sig í há-
skólahverfinu, slógust þar í hóp-
inn. Þegar beir neituðu að færa
sig, voru beir reknir til baka inn
í háskólahverfið með hjálp fjöl-
margra táragassprengja, þetta var
í fyrsta skipti, sem táragas var not-
að þessa helgi.
En bað var samt ekki táragasið,
sem batt endi á átökin þetta föstu-
dagskvöld. Það var alls óskyldur
atburður, sem varð til þess að binda
endi á óeirðirnar. Tveim götulengd-
um frá götuhorninu, þar sem Aðal-
stræti og Lincolnstræti skerast,
hafði viðgerðarbíl frá rafveitunni
verið lagt úti á miðri götu og var
rafvirki staddur þar efst uppi í
stiga, sem var á palli bílsins og var
að gera þar við bilað umferðar-
ljós. Skyndilega var fólksbil ekið
á viðgerðarbílinn, og ýtti hann hon-
um inn á háskólalóðina og felldi
stigann, svo að rafvirkinn hékk
þarna ofarlega á götuvitanum og
sveiflaðist fram og aftur í myrkr-
inu.
„Haltu þér fast, vinur“! hrópaði
einhver. Og það var sem stúdent-
arnir hefðu verið lostnir töfra-
sprota. Þeir sneru sér allir frá lög-
reglunni, og athygli þeirra beindist
nú öll að þessu umferðarslysi. Þeir
héldu síðan allir í áttina til vöru-
bílsins og hrópuðu ráðleggingar og
hvatningarorð til rafvirkjans uppi
í götuvitanum.
„Lögregluþjónarnir og stúdent-
arnir mynduðu björgunarflokka í
sameiningu", segir stúlka ein, sem
fylgdist með atburði þessum út um
glugga á stúdentagarðinum, sem
hún bjó á. „Þeirra eina áhugamál
var nú að b.iarga manninum, sem
hékk uppi í götuvitanum. Einn hóp-
ur beið fyrir neðan hann til þess
að vera tilbúinn að grípa hann, ef
hann dytti. Svo fann einhver ann-
an stisa. Og þegar rafvirkinn komst
niður heilu og höldnu, hevrðust fer-
legri fagnaðaróp en jafnvel á knatt-
spyrnukappleik".
Nú hafði öll spenna hjaðnað.
Mannfjöldinn dreifðist, og óeirðun-
um var lokið að sinni. En þegar