Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
laginu, sem áhangendur hinna nýju
lífshátta álíta vera mjög órökrétt
og handahófskennt. Yrði Banda-
ríkjunum ógnað með innrás, mundu
samt fjölmargir áhangenda hinna
nýju lífshátta bjóða sig fram sem
sjálfboðaliðar til þess að verja land
og þjóð. En hinum sömu finnst sú
hugmynd að fara til Vietnam til
þess að berjast þar í óyfirlýstri
styrjöld fyrir óljósan málstað vera
ógeðsleg og að þeir verði að beita
sér gegn slíkri stefnu.
Þeir, sem fylgja hinum nýju lífs-
háttum, bera mikla virðingu fyrir
vinnunni, en aðeins þegar þeir eiga
sjálfir frumkvæði að henni og skilja
nytsemi hennar. A heimilum þeirra
má síá konur baka brauð á gamla
vísu og menn smíða nauðsynleg
húsgögn. Þetta fólk ber djúpa virð-
ingu fyrir bóndanum og starfi hans,
og bað álítur alls konar handiðnir,
svo sem trésmíði, rafviðgerðir og
bifvélaviðgerðir, skipa sama sess og
listgreinar. Því meira frumundir-
stöðustarf sem um er að ræða, því
meiri viðurkenningu hlýtur það í
augum þessa fólks. Margir síðhærð-
ir ungir menn vinna alveg ótrúlega
vel við erfið störf, sem hafnarverka-
menn. vörubílstjórar, verkamenn
við algenga verkamannavinnu og
aðstoðarmenn í sjúkrahúsum. En
beir forðast hin virðulegu „hvít-
flibbastörf“, sem feður þeirra
revndu svo ákaft að komast í, svo
sem alls konar verzlunar-, sölu-,
skrifst.ofu og embættisstörf. Þeir
fyrirlíta risafyrirtæki.
Ahangendur þessara nýiu lifs-
hátta ræða alls konar fjölskyldu-
vandamál í það óendanlega. Marg-
ir þeirra, einkum stúlkurnar, hafna
hinu hefðbundna hjónabandi og á-
líta, að slíkar venjur tilheyri úr-
eltum lífsháttum (þótt margt af
þessu fólki viðurkenni slíkar venj-
ur síðar meir). Þetta fólk eys ást
og umhyggju yfir börnin, og sama
er að segja um heimilisdýrin, sem
alltaf er að finna meðal fjölskyldu-
hópa hinna nýju lífshátta. Ást,
hæfileiki til þess að hafa samskipti
við annað fólk og tengjast því og
viljinn til þess að taka tillit til ann-
arra. . er ein af göfugustu hugsjón-
um þessa fólks. Þegar langt sam-
líf karls og konu í hinum frjálsa
og auðvelda heimi hinna nýju lífs-
hátta endar með hjónabandi, þá
verður hjónabandið yfirleitt gott.
Hvað kynferðislíf snertir, þá er
skírlífið aldrei nefnt á nafn. Þetta
fólk heldur því fram, að dragist
maður að einhverjum, eigi maður
að lofa öllu að hafa sinn gang og
láta undan þessari löngun og sjá
svo til, hvort upp af því kunni að
spretta varanleg tengsl.
Það eru hin ytri, sjáanlegu ein-
kenni hinna ný'ju lífshátta, sem
gera eldra fólki svo gramt í geði.
Hár karlmannanna er sítt, og mörg-
um þeirra finnst, að því druslu-
legra sem það sé því betra sé það.
Stúlkurnar neita að ganga í brjósta-
höldurum. Þetta fólk losar sig við
skó, hvenær sem færi gefst á. Og
það álítur snyrtimennsku ekki vera
neina dyggð. Sumt af þessu fólki er
geysilega snyrtilegt í útliti, en ann-
að er blátt áfram ótrúlega subbu-
legt. En ein staðreynd er athyglis-
verðari og táknrænni en allt ann-
að, er þetta snertir. Þegar fólk þetta