Lögfræðingur - 01.01.1900, Qupperneq 118

118
Páll Briem
þjóðarinnar hefur verið, hvernig hver maður er tengdur
forfeðrum sínum og sinni þjóð, og hvernig hver maður
getur í sínum verkahring unnið fósturjörðinni gagn.
J>að eru ekki ártöl og nafnaþulur, sem mest er um
vert, heldur er aðalatriðið, .að menn læri að skilja söguna,
og geti á þann liátt lært að skilja mannlífið í kring um
sig, að inenn læri að skilja baráttu hins sanna, góða og
rjetta, og verði hrifnir fyrir því. Til þess að benda á,
hvernig litið er á sögukennsluna í einu af hinum mestu
menntalöndum heimsins, vil jeg taka hjer upp kafla úr
umburðarbrjefi frá ágúst 1897 til allra barnakennara í
fylkinu Schwyz á Svisslandi. J>ar segir svo: nAtburðir
sögunnar gjöra börnin hrifin fyrir hinu fagra, sanna og
góða. J>etta er hennar mesta ágæti. En kennslustund-
irnar í sagnfræði eru börnunum opt hið mesta kvalræði.
I>etta á eigi svo að vera. Kennarinn á að gjöra börnin
hrifin og vekja áhuga þeirra og námfýsi, en því að eins
getur kennarinn gjört þetta, að hann sje sjálfur vel undir
búinn og að hann kenni frjálslega og bókarlaust og með
andans eldi. Að jafnaði fá börnin lítið að heyra um líf
störmennanna í heiminum. J>au eru jafnt og þjett látin
lieyra um viðburðina. J>au eru spurð um nöfn og ártöl,
stríð og styrjaldir, og aldrei er lát á spurningunum:
»Hvað bar þá við og hvað þá?« J>ess vegna er ekki
furða, þótt börnin andvarpi, þegar komið er að sögutím-
anum, og segi: »Æ! á nú að fara að spyrja okkur út úr
Svisslandssögu.« — En sagan er í sannleika fræðari mann-
kynsins, og ef hún ekki reynist svo, þá er það þeim að
kenna, sem eru sögukennarar æskulýðsins.« ‘)
1) Hubert, dr. jur. Albert. Jahrbuoh des Unterrichtswesens in
dor Schweiz. 1897. XI. Jahrg. Ziirich. 1899. bls. 204.