Lögfræðingur - 01.01.1900, Side 136

136
Klemeiis Jónsson.
degi, þá fellur málið alveg niður, og verður ekki tekið fyr-
ir á ný, nema eptir nýrri stefnu.
í hvertskipti og rjettarhaldinu er lokið, áaðlesaupp
þingbókina, og þyki ekki alit rjett bókað, geta partarnir
komið fram með sínar leiðrjettingar og viðbætur, sem dóm-
arinn þá l'ærir inn í bókina, ef þær eru á rökum byggðar;
síðan eiga partarnir að undirskrifa þingbókina ásamt dóm-
aranum og vottunum; vilji annarhvor parturinn ekki und-
irskrifa, verður hann að færa ástæður fyrir neitun sinni,
og er hún færð til bókar.
þegar hinn stefndi eptir fyrst að liafa fengið frest,
kemur fram með svar sitt, sem nefnist vörn, þá verður
það Ijóst um hvað ágreiningur er á milli partanna.
Opt neitar hinn stefndi því, að sækjandi hafi skýrt rjett
frá eðli málsins að einu eða öðru leyti, eða að hann kann-
ast að vísu við, að rjett sje frá skýrt, en hann álítur að
gildandi lög sjeu sjer í hag o. sv. frv.; þegar nú slíkur á-
greiningur er, þá hefur það mikla þýðingu að vita hvor
málsaðila liefur sönnunarsskylduna þ. e. livor þeirra-
eigi að sanna einmitt það atriði, sem ágreiningur er um,
og málið veltur á; þetta er stundum ofboð einfalt, svo að
það liggur í augum uppi, en öpt getur það verið mjög
vafasamt á hverjum sönnunarskyldan hvílir, en af því að
dómarinn er skyldur til að leiðbeina pörtunum í þessu, þá
geta þeir spurt dómarann að því; annars kemur það opt
fyrir, að báðir aðilar reyna til að færa sannanir í málinu.
Aðalreglan er nú, að sá, scm sönnunarskyldan hvílir á,
verður að sanna mál sitt, ef hann á að vinna það.
pað er mjög almennt álit hjá aiþýðu hjer á landi,
að menn geti unnið eið að framburði sínum og skýrslu
um málið gegn neitun mótpartsins, en þetta er með öllu