Óðinn - 01.01.1936, Qupperneq 79

Ó Ð I N N
79
nafni, og urðum við strax miklir mátar. Sjera Björn
hafði verið kvæntur áður, og voru þar heima börn
hans af fyrra hjónabandi, nær upp komin. Emil hjet
eldri sonur hans, og dæturnar voru víst þrjár. Móðir
frú Ingiríðar var og þar hjá dóttur sinni. Þær mæðgur
voru ættaðar úr Mýrasýslu. — Annars voru all-flestir
íslendingar þarna um slóðir ættaðir af Austurlandi.
Var það alt myndarfólk mikið og velmegunarbragur
á flestum. Seinna mun jeg gefa nokkrar upplýsingar
um lífið í þessari bygð, sem af öllum bygðum vestan
hafs er mjer kærust. — Næsta sunnudag, þann 14.
des, ókum við sjera Björn vestur í Lincoln sýslu, til
kirkjunnar þar. Við fórum all-snemma af stað, til þess
að okkur entist tími til að heimsækja frændfólk mitt,
— sem bjó á næsta bæ við kirkjuna, — á undan
messu. Þar haíði jóhannes, föðurbróðir minn, búið
Iengi, og þar bjó nú Guðrún, dóttir hans, með manni
sínum, Pjetri Guðmundssyni, yfirlætislausum en dug-
miklum bónda; var hann mesta prúðmenni og var
jeg glaður yfir þeirri mágsemd. Þar var hjá þeim
Anna, ekkja Jóhannesar, og mundi jeg vel eftir henni
frá tvíbýlinu við þau í Litladal í Skagafirði, er jeg
var 6 ára. Hún var nú orðin háöldruð og blind. —
Börn þeirra hjóna, Pjeturs og Guðrúnar, voru 4:
Júlíus, sem bjó þar á jörð skamt frá, og var kvæntur
fyrir mánaðartíma; hafði sjera Björn sagt mjer, að
dregið hefði verið að halda brúðkaupið, af því að
búist hefði verið við mjer fyr. Óscar var annar sonur
þeirra Pjeturs og Guðrúnar; var hann stór og efni-
legur piltur, eitthvað í kring um 18 ára að aldri;
hann hafði verið uppáhald afa síns og honum átti
jeg að færa gullúrið, eins og fyr er sagt. Sigrún hjet
yngsta barn þeirra, mjög efnileg stúlka.
]eg vil ekki reyna að lýsa tilfinningum mínum
þessa morgunstund, er jeg fyrst kom á heimili þessa
föðurbróður míns, sem jeg hafði þekt í bernsku minni;
enda fann jeg og líka, og gat ekki dulist þess, að
jeg var þar kærkominn gestur. — Svo eftir kaffiborð
var ekið til kirkjunnar. Þar var fjöldi manns saman
kominn, og þar á meðal önnur dóttir ]óhannesar,
Jóhanna, sem var gift stórbónda þar í sveitinni, C. M.
Gíslason; hann hafði tekið lögfræðipróf, og var mikill
framkvæmdamaður, sem valið hafði búskapinn fram
yfir lögfræðistörfin. Þau áttu fjölda barna og voru
mikils metin þar í hjeraði, bæði af Islendingum og
annara þjóða rnönnum. — Urðu nú þarna fagnaðar-
fundir með okkur frændsystkinunum. ]úlíus, og hin
unga kona hans, voru og við kirkju; hjá þeim áttum
við sjera Björn að borða miðdegisverð eftir messu.
— ]eg prjedikaði í kirkjunni, en sjera Björn þjónaði
fyrir altari. Messusiðir Kirkjufjelags Vestur-íslendinga
eru talsvert frábrugðnir messusiðum vorum hjer heima.
— Eftir messu var svo ekið heim til ]úlíusar frænda
míns. Þar var alveg nýbygt hús og vandað mjög;
hafði tengdafaðir ]úlíusar, Pjetur ]ökull, trjesmiður,
í Minneota, bygt það handa ungu hjónunum. Alt var
þar svo skínandi fágað, og jeg tók sjerstaklega eftir
hinu gljáfægða gólfi, sem lagt var harðviði, sett saman
af mörgum mismunandi litum flísum, sem mynduðu
fallega gerð, og var alt gljáborið. — ]eg hafði aldrei
veitt svona gólfi athygli fyr, og fór að dást að því.
Þá spyr sjera Björn mig ofur-sakleysislega, hvort jeg
hafi aldrei sjeð svona gólf áður, og kvað jeg nei við
því. Þá hló hann og sagði: >]æja, þú hefur í 4 daga
trampað á svona gólfi heima hjá mjer, og þjer hefur ekkert
fundist til um«; svo fór hann að stríða mjer á því,
að mjer fyndist nú ekki mikið til um neitt hjá sjer,
eða öðrum en frændfólkinu. Þegar setst var að borð-
um, að mjög ríkulegri máltíð, þá sagði sjera Björn:
»Viltu nú ekki segja, að þú hafir aldrei bragðað mat,
síðan þú komst til Bandaríkjanna«. Alt var þelta í
besta gamni, og kunni sjera Björn gott lag á því,
að krydda alla samveru með fyndni og græskulausu
gamni. — Þarna var alt föður-frændfólk mitt í sveitinni
saman komið við miðdegisverðinn, og fanst mjer dvöl
mín hjá því alt of stutt.
Um kvöldið kl. 7 var messa í St. Páls-kirkjunni í
Minneota, en svo heitir íslenska kirkjan þar í bænum.
Það er mjög myndarleg kirkja og var hún full af
fólki; eftir messu var haldinn Bandalags-fundur í
kjallarasal kirkjunnar, og var þar kaffisamsæti Banda-
lagsins mjer til fagnaðar. Hin kristilegu ungmenna-
fjelög íslensku safnaðanna eru kölluð Bandalög og
stóðu þau aðallega straum af komu minni og ferða-
lagi þar vestra.
Nú var starf mitt byrjað og unnum við sjera Björn
saman að ýmsum fundahöldum, sjerstaklega fyrir
yngra fólkið í söfnuðunum. Bandalag var bæði í
Minneota og Lincoln sýslu-söfnuðinum, en við Austur-
kirkjuna var ekkert Bandalag og var nú verið að
tala um að koma því upp. Á sunnudaginn 21. des.
messuðum við í Minneota kl. IOV2 um morguninn og
kl. 2 í Austurkirkjunni. — I vikunni á milli hafði jeg
kynst mörgu fólki í bænum, og ekið út á ýmsa
sveitabæi. ]eg heimsótti líka aftur frændfólk mitt, og
einn daginn ók Óscar mjer víða út um sveitina. Við
urðum miklir alúðarvinir. — Margt þótti mjer ný-
-stárlegt að sjá. Vegirnir liggja þar alveg í beinum
línum, og liggja allir þráðbeint í suður og norður, og
aðrir austur og vestur og er ensk míla allstaðar á