Óðinn - 01.01.1936, Side 91

Óðinn - 01.01.1936, Side 91
0 Ð I N N 91 Hún drakk frá mjer anda og æðablóð í ástanna brennandi þorsta, og hjelt mjer föstum með hrömmum ljóns í heitum og skjálfandi losta. Ó, hrífandi angist, ó, inndæla kvöl! Ó, ástanna sæla og harmar! A meðan jeg undi við kærleiks koss þá kvöldu mig dýrsins armar. Og næturgalinn söng enn um ást í inndælum skógarlundum. Hann söng: »Því blandast æ böl og sorg þeim blíðustu yndis stundum? Hvort geturðu ráðið, þú gamla mynd, þá gátuna sælu og tára? Um hana í söng mfnum hefi jeg nú hugsað um þúsundir ára«. Lórelei. ]eg hrindi nú stafni frá ströndu og stíg á dverga fley; í huganum held til Rinar og heimsæki Lórelei. Hún situr á hamra hillu og hyldýpið undir gín, og hárið um herðarnar niður hrynur, og tunglið skín. )eg heyri, að margan hafi heillað sú töfra sýn. En svo vil jeg heyra sönginn, hvort seiðurinn nær til mín. Því þessir eldgömlu ómar, þeir eru’ ekki bara tál, en leiknir á lífsins hörpu og lifa í fólksins sál. En hún á í berginu og hylnum heima, en ekki jeg. Þótt syngi hún gígjugaldur, jeg geng í burt minn veg. Langt burt. Langt burt, á Sahara söndum situr eitt dökkbrúnt fljóð og hugfangið horfir í norður með heitt og órótt blóð. Og upp undir Öræfajökli, við ísþakið fell í hlje, hann Sigurður horfir í suður. Þar situr hann yfir fje. Og þau tvö elska hvort annað, þó aldrei þau fái að sjást, og þjást af þrá til að hittast. En þetta er vonlaus ást. Himinn og haf. Nú sit jeg hjerna við sjóinn í sólskini og líður vel, og horfi út um hafflöiinn víða og himinsins bláa hvel. Og altaf er aldan að deyja, en altaf fæðist ný, og altaf um vorloftsins víddir er vindur að elta ský. Hann hrekur um himininn skýin og hreinsar til, eins og þarf. En þau fæðast óðara aftur, svo ónýtt er vindsins starf. Og enginn veit, hvaðan hann kemur, nje hvert hann síðan fer. En svo er um alt og alla, sem eru að ferðast hjer, ]eg skoða skýin og sjóinn og skil ekki þetta tafl. Og ýmist til dáða’ eða drauma mig dregur tvens konar afl. Dylting. I. ]eg rís nú loks úr roti og reyni, hvað jeg má, og ætla mjer afrek að vinna, sem aldirnar segi frá. ]eg finn, að jeg vex og vitkast og verð eins og risi stór, og herklæðist, tek mjer hamar í hönd eins og Asa-Þór. Mjer lízt sem það mætti laga til löndin á þessari jörð

x

Óðinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.