Óðinn - 01.01.1936, Qupperneq 91

0 Ð I N N
91
Hún drakk frá mjer anda og æðablóð
í ástanna brennandi þorsta,
og hjelt mjer föstum með hrömmum ljóns
í heitum og skjálfandi losta.
Ó, hrífandi angist, ó, inndæla kvöl!
Ó, ástanna sæla og harmar!
A meðan jeg undi við kærleiks koss
þá kvöldu mig dýrsins armar.
Og næturgalinn söng enn um ást
í inndælum skógarlundum.
Hann söng: »Því blandast æ böl og sorg
þeim blíðustu yndis stundum?
Hvort geturðu ráðið, þú gamla mynd,
þá gátuna sælu og tára?
Um hana í söng mfnum hefi jeg
nú hugsað um þúsundir ára«.
Lórelei.
]eg hrindi nú stafni frá ströndu
og stíg á dverga fley;
í huganum held til Rinar
og heimsæki Lórelei.
Hún situr á hamra hillu
og hyldýpið undir gín,
og hárið um herðarnar niður
hrynur, og tunglið skín.
)eg heyri, að margan hafi
heillað sú töfra sýn.
En svo vil jeg heyra sönginn,
hvort seiðurinn nær til mín.
Því þessir eldgömlu ómar,
þeir eru’ ekki bara tál,
en leiknir á lífsins hörpu
og lifa í fólksins sál.
En hún á í berginu og hylnum
heima, en ekki jeg.
Þótt syngi hún gígjugaldur,
jeg geng í burt minn veg.
Langt burt.
Langt burt, á Sahara söndum
situr eitt dökkbrúnt fljóð
og hugfangið horfir í norður
með heitt og órótt blóð.
Og upp undir Öræfajökli,
við ísþakið fell í hlje,
hann Sigurður horfir í suður.
Þar situr hann yfir fje.
Og þau tvö elska hvort annað,
þó aldrei þau fái að sjást,
og þjást af þrá til að hittast.
En þetta er vonlaus ást.
Himinn og haf.
Nú sit jeg hjerna við sjóinn
í sólskini og líður vel,
og horfi út um hafflöiinn víða
og himinsins bláa hvel.
Og altaf er aldan að deyja,
en altaf fæðist ný,
og altaf um vorloftsins víddir
er vindur að elta ský.
Hann hrekur um himininn skýin
og hreinsar til, eins og þarf.
En þau fæðast óðara aftur,
svo ónýtt er vindsins starf.
Og enginn veit, hvaðan hann kemur,
nje hvert hann síðan fer.
En svo er um alt og alla,
sem eru að ferðast hjer,
]eg skoða skýin og sjóinn
og skil ekki þetta tafl.
Og ýmist til dáða’ eða drauma
mig dregur tvens konar afl.
Dylting.
I.
]eg rís nú loks úr roti
og reyni, hvað jeg má,
og ætla mjer afrek að vinna,
sem aldirnar segi frá.
]eg finn, að jeg vex og vitkast
og verð eins og risi stór,
og herklæðist, tek mjer hamar
í hönd eins og Asa-Þór.
Mjer lízt sem það mætti laga
til löndin á þessari jörð