Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1898, Qupperneq 198

LJ8
hans móðir og presturinn séra Jon Jónsson þangað
í stofuna, hvar biskupinn, Þorgils og eg vorum. Sett-
ust þau öll með biskupi við borðið, og sem vér höfð-
um þar nokkra stund setið, kom 1 tal meðal annars
það um daginn fram farið hafði. Sagði Mdm. Sig-
ríður að biskupinn hefði sér góður verið og hann
hefði góðlátlega gegnt sínum orðum um daginn. Þá
svaraði lögmaðurinn: »Það var illa tfg sló Jiann ekki
upp d flaben. Eg hefði haft placier1 af því að eg
hefði mátt gefa honum örfgen,«2 Biskupinn kvað það
skyldi hafa honum dýrt orðið Lögmaðurinn kvað
þar mundi hafa orðið að hlegið. Síðan hóf lögmað-
urinti að tala ósæmileg klámyrði. Biskupinn bað
hann að bera þá virðing fyrir móður sinni, þó ei
vildi hann það gjöra fyrir sér eða öðrum, er þar ná-
lægir voru, að tala ei svo. Stóð síðan upp frá borð-
um. Lögmaðurinn stóð einuig upp og svo vér aðrir
og gengum allir fram á gólfið. Hóf lögmaðurinn þá
á ný að láta sér fara um orð, að hann vildi slá
biskupinn, en móðir hans og vér aðrir vörnuðum
honum þess Að síðustu tók presturinn hann hrygg-
spennu og hélt honurn. Eftir það gekk biskupinn til
tjalds sfns og iagði sig til hvíldar. Skömtnu eftir
kom lögmaðurinn þar. Gekk eg þá og Þorgils á móti
honum Hann spurði hvar biskupsins tjald væri.
Eg kvað hann það sjá. Hann spurði hvar biskup-
inn væri. Eg kvað hann vera þar inni. Hann
kvaðst vilja tala við biskupinn. Eg bað hann það
ei gjöra og sagði ei væri bót, ef svo skyldi fram
fara sem fyrri. Það virtist mér honurn mislíka.
Gekk hann þá að tjaldinu og inn í það, en í því
1) Skemtun.
2) Snoppung.