Andvari - 01.01.1975, Side 87

andvari
MINNI LANDNÁMSINS
85
því hjón sváfu saman í þá daga og var
aldrei minna en ein kona í hverju hjóna-
rúmi. Annars þótti mér hin mesta hús-
prýði að rúmtjöldunum, þau voru úr alla
vega litu flugnaneti eða slöri. Litadýrðin
og skrautið á þeim minntu á sængurhim-
ininn hennar Elísabetu Englandsdrottn-
ingar.
Ógleymanlegt er mér fyrsta kirkjuþing-
ið, sem haldið var við fslendingafljót, hve
það prýddi búning kirkjuþingsgesta
flugnanetið á höttunum þeirra. Fjölbreytt-
ara litarskraut hefir ekki sézt síðan nema
í Paradísarlundi og á íslenzku bekkjapilsi.
Síra Jón hafði blátt flugnanet, síra Friðrik
blátt og margir sem voru háttstandandi í
kirkjufélaginu, höfðu blátt - nema Vil-
helm Paulson, hann hafði lyfrautt og
vakti sérstaka athygli áhorfenda, fáeinir
höfðu hvítt, en mest bar á græna litnum.
A kvöldin, þegar flugunum fannst mál
komið að fara að láta eitthvað ofan fyrir
hrjóstið á sér, voru öll flugnanetin dregin
niður fyrir höku. Þeir, sem voru tóbaks-
menn, reyktu innan undir þessum flugna-
netum, og rauk út um þau allt í kringum
höfuðið og sást ckki, hvort munnurinn,
sem reykti, var framan eða aftan á höfð-
inu. Flugurnar léku þá verst, sem voru
nýkomnir frá íslandi, hafa sennilega fund-
ið meiri fjörefni eða vitamín í þeim en
hinum innfæddu. Jón Ólafsson ritstjóri
lýsir því í fyrirlestri um Vestur-lslendinga,
sem hann hélt í Reykjavík, hvernig hann
var útleikinn á þessu kirkjuþingi, þá ný-
kominn að heiman. Svo voru á honum
upphlaupin eftir flugurnar, að hann
þekkti ekki handleggina á sér frá lærun-
um á sér.
Ut í frá heyrði maður sjaldan annað en
last um Nýja-ísland, ef á það var minnzt,
°g það frá mönnum, sem annaðhvort
höfðu ekkert að borða eða lifðu í næstu
dyrum og borðuðu sig sjálfir. Dæmi voru
til, að íslenzkar stúlkur í Winnipeg sviku
elskhuga sína, ef þær komust að því, að
þeir hefðu haft ofan af fyrir sér með því að
vera fjósamenn niðri í Nýja-lslandi. Þeir,
sem vorkenna fólki að búa í frumbyggð,
hafa engan skilning á þeirri nautn, sem
felst í nýju landnámi. Alltof mikið var
gert úr skortinum. Hann var miklu meiri
í öðrum nýbyggðunr, sem eðlilegt var.
Llér var Winnipegvatn fullt af fiski, kjöt
var einatt fáanlegt hjá Indíánum í vöru-
skiptum. Man ég eftir fjölda fólks, sem
fékk frían aðgang að ekru af þurrkuðu
elgsdýrakjöti, sem Indíáninn John Ramsey
átti. Margoft miðlaði hann Islendingum
af auði síns nratar og góðvildar, svo glaður
og glæsilegur sem guðinn Manitú. Talið
er, að landnemarnir hafi lært af honum
að fiska sér til matar upp um ís. Hitt
lærðist þeim seinna að skjóta dýr, þó skóg-
urinn væri fullur af veiðidýrum. Einn,
sem var hálærð selaskytta frá íslandi,
dugði þar ekki betur en aðrir. Þó var hann
fæddur með byssuna í höndunum og sela-
skytta langt aftur í ættir. Einn ættingi
hans hafði skotið á tunglið, þegar það var
að koma upp úr sjónum, haldið, að það
væri stór selshaus.
Skógarbirnir voru tíðir gestir landnem-
anna, en engir aufúsugestir, sóttu þeir
eftir fiskslógi og öðrum kræsingum.
Lleyrði ég getið um bónda, sem skaut á
sama björninn einu sinni á dag i marga
daga. Fyrst var hjörninn dálítið smeikur
við hvellinn, en vandist honurn fljótt og
hirti ekki um hann, hélt áfram að éta
slógið, þó á hann væri skotið, og leit ekki
upp. Einu sinni vildi það til, að stóð í
honunr heljarstór fiskhaus. Hann gat ekki
kyngt né komið honum út úr sér og gapti
lengi á móti sólinni. Þá hugsaði hóndi sér
að skjóta beint upp í hann, þar mundi
kúlan hafa minnsta fyrirstöðu og komast
lengst. Hann skaut, en hitti fiskhausinn