Andvari - 01.01.1975, Page 97
ANDVARI
- „ÞEIR LÖGÐU UPP AÐ MORGNI, EN EFTIR HANN VARÐ'* -
95
Svo týnumst vér flestir úr lestaferð lífs
og leifum ei eftir oss stíg eða s-por -
Stephan segir vér flestir, og má af því ráða, að hann ætlar sér annað
hlutskipti eða eins og hann segir í Bragamálum, kvæði, er hann orti tveimur
arum fyrr og hann gerði löngu síðar að einkunnarljóði 1. bindis Andvakna:
Líf er straumsins stundar töf,
styttra vor, sem þroskar óðinn.
Skammt í myrka moldargröf.
Moldin kæfir hljóð og Ijóðin.
Sporlaust hverfur þú og þjóð þín,
skilirðu ei framtíð skáldi að gjöf.
Það er ekki einskær tilviljun, að Stephan lætur í 1. bindinu af Andvökum
kvæðið Vestur í frumbýli frá árinu 1891 fara næst á undan eftirmælunum
um Gísla Dalmann:
Úr ferða-flækings sveim
mér finnst ég kominn heim
í kotin yngri ára,
við afrétt, heiðageim.
Og komumanni kemur
að hvíla sig hjá þeim.
Af ferðalúr og flakki
hann fengið hefur nóg
um sáðlöndin sólhrennd,
um svartviða-skóg,
því lífið þar varð leiði.
Hann lengi aldrei hjó
við sáðlöndin sólhrennd
og svartviða-skóg.
En hér er allt svo auðvelt
og æsku-vingjarnlegt,
og kotin sitja sveipuð
í sveitalífsins spekt.
Sko, hérna undir hólnum
sezt hús í grænan hlett.