Andvari - 01.01.1975, Síða 113

ANDVARI
TREGI ÁN TÁRA
111
Svo vef ég þig í angurværðir óðs
inn andaðan, í línur táraglaðar. -
í englaröðum glaðværðar og góðs
minn gestur verður - hvergi annars staðar!
Ég kveð þig ugglaus, um það lokast sárin.
Á eftir blessun, þakkirnar og tárin.
Ég kveð þig ugglaus. En ég til þess finn
um alla þá, sem harm um lát þitt bera,
að geta ei borið meira en hlutann minn
af mæðu þeirra: án þín nú að vera. -
Til æviloka á ég til þess merki,
þú ert hjá mér, í Ijóði mínu og verki.
Af kærleik þínum engu verður eytt,
hann er og varir mér í tímans sjóði.
Þó von um framtíð, um þig byggð, sé breytt,
ég bý að auð frá samvist okkar, góðil
Og þegar berst ég út af Ijóðsins löndum,
mun lífið verja hann sínum geymsluhöndum.
Ö, hjartans barn, þín hjálparfúsa mund
varð hlúun þess á ellidögum mínum,
að mín, sem þreytt var, fengi frjálsa stund
að forða týnslu mörgum gleymdum línum.
Þá beggja eign ég grátþakklátur gæfi,
ef gæti og þyrði, að treina þína ævi.
Og enn skal kært að kveða og heilsa þér!
Og kveldsól mín skal setjast enn í heiði,
er hinzt til viðar veröld gengur mér
í vestri, undir þínu gróna leiði. —
Svo helgast leið að Ukkistunni minni,
og Ijóðið hinzta, af minningunni þinni.
16. júlí 1909.