Andvari - 01.01.1975, Side 129

andvari
UM NYTSEMI ÆTTFRÆÐINNAR
127
að auk þess sem mér lízt ekki að einsætt
sé, að lýðstjórn sé nokkurri þjóð til lang-
frama hamingjuauðugri en hæfilega tak-
mörkuð einvaldsstjórn, þá ætla ég, að
Islendingum sé það sízt; og að það væri
hið sviksamlegasta tál að fegra fyrir sér
framtíðina með von um óháða lýðstjórn í
þessu landi. - Mín meining er, að kynið
þurfi áður að breytast og batna.
„Kynið þarf aS breytast og batna" -
þessi orð munu flestir játa, að sönn séu, er
tii húsdýranna nær, en þar á móti munu
þau þykja hlægileg og heimskuleg, cr til
mannkynsins kemur; og þó eru þau vissu-
lega sönn, eins sönn eins og það, að
mennirnir séu ekki eins góðir eins og
þeir cigi að vera og geti verið. - Og hver
er mögulegleikinn? Hver eru ráðin? munu
menn segja, er þeir hafa hlegið sig þreytta
~ þau sönru og við húsdýrin!? - og það
er með því: að fá gott kyn að; að stunda
gott ásigkomulag foreldranna um tímgun-
artímann - og að hindra framtímgun þess
lakasta.
Nokkuð skal ég segja um hvað eitt af
þessu: um hið fyrsta, að með því móti, að
þekking á ættinni sé fáanleg og áreiðan-
leg, er mikil von um breyting til bóta af
útlendu kyni, eftir sem samgöngur aukast
°g þarmeð ýmisleg viðskipti þjóðarinnar
við aðrar þjóðir. Ríður þá á, að ættfræðin
se af báðum stunduð og að menn vilji
láta gott af samtengingunni leiða. - Um
hið annað skal það sagt, að eins og þú
óskar eftir, að niðjar þínir vcrði að and-
legum og líkamlegum hæfilegleikum,
eins skaltu af alefli leggja stund á að
vera sjáifur, einkum á tímum þinnar
kynplöntunar, og það mun eigi bregðast,
að það verkar mikið, - eigi ómögulegt í
þúsund liði. - Þetta er mín trú og sann-
færing, sem ég vildi gjarnan innræta
öðrum, því þar mundi smátt og smátt gott
af leiða, ef svo er sem ég ætla, að flestir
menn vilji hcldur það góða en það illa
og þá vilji heldur eignast góð og uppbyggi-
leg börn, heldur en ill og ónýt. - Þá er nú
að víkja að síðasta atriðinu, sem ég veit að
vísu að liggur enn fjær öllum hugsunar-
hætti, trú og viðtektum mannkynsins -
að minnsta kosti á seinni öldum. - I raun-
inni hefur það gengið í þessa átt fyrir
fornaldarmönnum, að börn voru útborin,
því svo skilst mér, að fyrir því hafi orðið
helzt þau, er menn væntu minnstra nytja
af. - En sú er trú mín og von, að svo
illmannlegt ráð komi aldrei aftur í gildi.
Þarhjá er það samt trú mín, að áður en
margar aldir líða, finni rnenn nauðsynina
til að leita þeirra ráða, er hindri fram-
tímgun þess lakasta af mannkyninu, svo
óviðurkvænrilegt og hlægilegt sem nú
mun þykja að leiða orð að þessu. -
Þegar nauðsyn verður sén og viðurkennd,
munu ráðin fyrir kraft og framfarir vís-
inda um síðir finnast, og þau munu verða
brúkuð.