Andvari - 01.01.1895, Qupperneq 133

103
dæmi, að nokkur þingbundin stjórn hafl leyft sérað
novta synjunarvaldsins eins gífurlega.' Það hefur
þótt fádæmum gegna, hverjum afarkostum Islend-
ingar urðu um margar aldir að sæta af útlendri og
dkunnugri stjórn, en sú stjórn var þó einvöld og
■ekki við annað bundin en sinn eigin vilja og skoð-
anir á málum vorum. Nú, þegar vér sjálflr liöfum
þó fengið nokkra hlutdeild i löggjöf og stjórn vorri,
þá sætir það enn moiri undrum, hve látt oss er gjört
nndir liöfði og hvcrgi mundi nokkur stjórn leyfa sér
slíkt, nema þar sem eins lítilsigld og fámenn þjóð
og vér erum á í hlut, sem ekki getur rekið rjettar
síns, nema með orðum einum. En hve göfugmann-
legt það er að neyta þannig aflsmunar við lítil-
magnann, mun sagan sýna á sínum tíma.
Yér búumst við þeirri mótbáru frá þeim,erverja
vilja þessar aðfarir stjórnarinnar, að þeir gallar
bæði að formi og efni séu stundum á lögum alþing-
is, sem gjöri það afsakanlegt og enda nauðsynlegt
að synja þeim staðfestingar. Þessu viljum vérheld-
ur ekki neita með öllu. En þessar lagasynjanir eru
engu að síður að kenna hinu öfuga stjórnarfyrir-
komulagi. Þeir gallar, er ráðgjafinn þykist finna á
lögum alþingis og sem verða þeas valdandi, að lög-
in ekki ná staðfestingu, enda þótt hann sje lögunum
ekld í sjálfu sér mótfallinn, myndu verða miklu
færri, ef ráðgjafi vor ætti kost á að sitja á þingiog
vinna með fulltrúum þjóðarinnar að undirbúningi
laganna. Þingið tæki vafalaust til greina bending-
ar hans, og þannig gæti margt það iagast í með-
ferð málanna á þinginu, sem nú verður þeim til
falls hjá stjórninni, og lagasynjunum þar afleiðandi
') ? T. Gr.