Andvari - 01.01.1895, Qupperneq 164

134
Vér megum ekki leggja ofmikið upp úr svörum
stjórnarinnar, þess ber að gæta, að henni er það
mjög hugarhaldið, að halda öllu sem mest í gamla
horfinu á Islandi; er það því eðlilegt, þótt hún gjöri
hvað hún getur, til að koma Islendingum til að
liætta öllu mögli um stjórnarskrána. Vér getum þvf
ekki ætlast til þess af stjórninni, að hún jafnframt
því, sem hún synjar oss allrar áheyrnar um þetta
mál, gefi það í skyn, að hún á sínum tíma muni
verða við óskum vorum, þvert á móti er henni mest
um það að gjöra, að hafa svör sín svo ákveðin og
eindregin, að engrar liðveizlu sé nokkurn tfma að
vænta frá henni. Þótt henni takist illa að rökstyðja
þessi svör sín, þá telur hún þessa aðferð Iíklegasta til
þess að Islendingar hætti öllum tilraunum að vinna
stjórnarbótamálið og sætti sig við einveldið grímu-
klædda. Þessi aðferð getur auðvitað haft tilætluð á-
hrif á ístöðulitlar sálir, sem láta feykjast fyrir hverj-
um kenningarþyt, en á einbeitta menn kemur hún
vart miklu hiki. Islendingar hafa nú tvisvar feng-
ið þetta eindregna svar frá stjórninni, hvort hún
þarf að svara þeim í þriðja sinn er undir sjálfum
þeim komið, þeir geta leyst hana frá þeim vanda,
með þvi að leggja algerlega árar í bát með endur-
skoðunarmálið, og sætta sig við auglýsingarnar frá 2.
nóv. 1885 og 15. desember f. á., en þá verða þeir
líka að sætta sig við, að koma sárfáum þeim mál-
um fram, sem að einhverju leyti miða til að gjöra
þá að sjálfstæðri þjóð, þá verða þeir að taka því
með þolintnæði og undirgefni, þótt fé landsins sé
svo þúsundum króna skiptir ár frá ári varpað í
þennan danska lagasynjunarsvelg, og þá má alþingi,
sem litlu fær áorkað um mestu nauðsynjamál þjóð-
arinnar, láta sér lynda að vera kallað »landplága«,