Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 177
147
hjá fiskimönnum sjálfum. Ef þeir fjmdu og vissu,
hvers þeir þarfnast, og hvað þeir vilja, ogljetu þing-
menn sína vita, hvers þeir óskuðu, þá er jeg viss
um, að þingmenn þeirra gjörðu allt sitt til að fá því
framgengt. En hvað eiga þingmenn að gjöra, þegar
þeim er ekki fengið neitt að gjöra? Ilin merkileg-
ustu lagafrumvörp, fiskiveiðum og sjómennsku til
eflingar, sem þingið hefur haft til meðferðar á síð-
ari árum, eru öll komin frá stjórninni.
Af yfirlitinu yfir styrkveitingar til fiskiveiðanna
(síðu 143—145) sjest, að nærri helmingur (17000) af öll-
um styrknum hefur gengið til stýrimannakennslu; og
til að læra þilskipasmíðar hefur einnig verið veitt
nokkuð fje; sömuleiðis til að stofna þilsldpaábyrgð á
Vestfjörðum. Þetta er vottur þess, að á síðari ár-
um hefur vaknað almennur áhugi á að auka ogefla
þilskipaveiðarnar. 22. marz 1890 voru gefin út far-
mannalög fyrir íslenzka sjómenn, og 22. maí sama
ár lög um stofnun sjómannaskóla í Reykjavík. Það
er sannarlega gleðilegt, að svo langt er komið. Því
fyrsta skilyrðið fyrir þvi að þilskipaveiðar geti þrif-
izt hjá oss, og að vjer getum keppt við útlenda
fiskimenn er, að skipstjórar vorir hafi fengið næga
menntun til að geta staðið í sinni vandasömu stöðu
og að sjómenn vorir þekki og sjeuháðir hinum sömu
lögum, og sjómenn allra siðaðra þjóða. Og tii að
geta fengið skip vátryggð, er nauðsynlegt skilyrði,
að hafa iærða stýrimenn og fara eptir hinum al-
mennu sjólögum. Á síðari árum hefur þilskipa-
stólinn aukizt gleðilega á Suður- og Vesturlandi. En
efnahagur manna hefur opt eigi leyft, að keypt
væru dýr og vönduð skip, og hafa menn því opt
orðið að kaupa brúkuð skip, sem eðlilega verða ekki
ætíð sem endingarbezt og því ekki mögulegt að fá
10*