Andvari - 01.01.1895, Síða 194

með jökulfylltum dalhvyltum hið efra (Vindheima-
jökull). Vestan við dalinn er Möðruvallafjall nyrzt
með bughöllum grösugum hlíðum hið neðra, en brött-
um grjótskriðum og klettabeltum hið efra; er hlíðin
óslitin að afdölum nokkrum, sem skerast inn í fjöll-
in milli bæjanna Skriðu og Fornhaga, en innan við
þessi afdalamynni tekur við fögur og óslitin hlíð
(Langahlíð) inn undir Barkárdal og afdali þá er út
úr lionurn ganga. Brúnin á Möðruvallafjalli er
skörðótt; uppundan Möðruvöllum er Staðarskarð og
fellur úr því dálítil áarspræna með smáfossum nið-
ur eptir hlíðinni; hefur hún, þó lítil sje, myndað af-
arbreiða líðandi hallaskriðu-bungu við fjallsræturnar,
sem nú er að mestu algróið valllendi og það fyrir
afarlöngu. Það eru Mölluvellir og stendur bærinn á
völlunum miðjum þar sem hallinn er nálega alveg
þrotinn, svo túnið umhverfis bæinn er því sem nær
flatt. Verður ekki annað sagt en þar sje einkar-
fagurt umhorfs, hvort sem iitið er nær eða fjær, því
fjallsýn er hin fegursta nálega allt um kring.
Mikið af undirlendinu í dalnum eru þurrar gras-
sælar engjar, sem vatni er sumstaðar veitt yfir, en
nokkur hluti þess, einkum innantil, eru grýttar og
hálf- sandorpnar eyrar og hólmar. Engin eru vaxin
starung (Carex vulgaris, incurva o. fl.) og sumstaðar
þar, sem votlent er, gulstör (C. cryþtocarpa); enn-
fremur ýmsum grösum svo sem Calaviagrostis stricta1
(engjareyr), Agrostis alba (hvingrasi), Poa pra-
tensis (vallarsveifgrasi), Festuca ovina (sauð-
vingul) ofl. Mjög mikið er hjer einnig Jaf mýr-
elting (Epuiselum palustre), sem víða er aðalgi’as-
1) Þegar íal. uafnið er í svigum, þá er það nýgjörving-
ur en ekki þjóðnafn.