Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 92
84
Yér munum ekki hafa ráð á að leggja út í mikla saud-
græðslu, vegna þess að svo margt er fyrir hendi að vinna,
sem ber fljótari arð, en til þess að verjast frekari skemd-
um og verja gróðursæl hóruð, verður að reyna aðgræðaupp
þá sanda, sem skaðlegastir eru. Það eru víða hér á landi
sandspildur, sem gjöra má að góðum og arðsömum kartöflu-
görðum, og þessar sandspildur eru oft byrjunin til uppblást-
urs, ef ekki er fyrir það girt i tíma, eins og verða mun
sumstaðar í Árnessýslu á strandleugjuuni milli Ölfusár og
Þjórsár.
í Landsveitinni hagar þaunig til, að sandarnir verða
ekki græddir upp með vatnsveitingum. Fyrst og fremst
mundi verða kostnaðarsamt að ná vatninu upp, og svo
mundi það fljótlega hverfa niðwr í gegnum hraunið, sem víð-
ast er undir jarðveginum.
Eftir þeirri reynslu, sem fengist hefir með grjótgörðun-
um, þá má hefta fok að miklum mun með þeiin. Þar sem
grjót er ekki nærri, mun verða ódýrara að girða með timbri
og þeim girðingum má haga á þann hátt, að auðvelt verði
að bæta ofan á þær, ef þurfa þætti. Ef til vill mætti koma
þeim þannig fyrir, að hægt væri að lyfta þeim upp jafnóð-
um og sandurinn fyllist að girðingunum.
A sandöldunum munu garðarnir ekki verða örugg vörn,
nema með því, að sá eða gróðursetja þær plöutur, sem gætu
fengið viðnám þar; laudið greri miklu fyr raeð því móti, en
sáning og gróðursetning mun trauðla heppnast á lausum
sandöldum, sem standa á bersvæði, fyr en búið er að gjöra
þar einn eða fleiri garða.
Það, sem mun vera tiltækilegast að rækta á þessum
söndum, er sjálfsagt fyrst og fremst melgresið. Þótt sán-
ing hafi ekki heppnast enn sem komið er, þá verður ekki
hægt að dæma haua árangui'slausa fyrir það. Jafuframt því
að sá melfræinu beiulínis í sandflákana, þar sem það á að
vaxa, mætti líka sá því í sérstakau reit, þar sem vaxtar-
skilyrðin væru góð, og gróðursetja síðan á öldunum. Þegar
melgresið hefir fengið viðnám í sandinum, ætti að sá þar