Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 137
133
heim til sín — skyldi nokkur efast um að piltarnir báðir
og bæði heimilin hafi eitthvað grætt á skiftunum?
Gfjörum einnig ráð fyrir, að piltur sé um tíma á bæ,
þar sem margt er í lakara ástandi en á heimili hans. Allir
íiiega búast við að verða eiuhvern tíma meðal ókunnugra,
og það er gott að venjast fyrst við það ineð eftiiliti, eins
og á sér stað á vinnukensluheimilum.
Verklærlingadeild vetrar-búnaðarháskólaus er stofuuð til
að aðstoða ung bændaefni í því að fiuna hentuga vinnulær-
dómsstaði, og sumpart til að mynda námsstofnun, er efli
hina nauðsynlegu kappgirui meðal hinua ungu manna.
Það er saunfæring vor, að sá sem á búið sjálfur, sé
liinn bezti verknaðarkennari, vegna þess að hann lifir af
starfa simim) og þegar hann þar að auki á að borga læri-
sveininum kaup, er það hvöt fyrir húsbóndaun til að sjá
um, að pilturinn leysi vinnuna vel af hendi. Ivaupgjalds-
roglan getur því álitist nokkurskonar sjálf-hófsett eftirlits-
færi (selvregulerende kontrolapiiarat), sem miðar til að upp-
örfa báða hlutaðeigendur. Hjá bændum fá landbúnaðarlæri-
sveinar venjulega margháttaða æfingu í flestum búskapar-
störfum, því þar er venjulega milli fárra verkum að skifta.
|Piltar eru venjulega 1—4 á bæ í verknámsdeild vetrar-bún-
aðarskólans í Ivristjaníu, en á búnaðarskólabúuuum í Nor-
egi eru þeir oft 30—40 á sama búinuj.
Búast má við þeirri mótbáru, að skóli vor gjöri allt af
lágar kröfur fyrir lærlinga, að því er verklega námið áhrær-
ir. Að vísu er það rétt, að fáir af bæudum vorum, er stunda
eigið bú, hafa það sem nefnt er „fyrinnyndarbú11. En það
er ekki ósk vor að lærisveiuar vorir læri „fyrirmyndafbú-
skapu í þeirri merkingu sem það orð venjulega er haft*.
*) Hér er átt við þess konar bú, or sýna eiga livomig allt
a að vora, svo í fylsta standi sé: hús, áhöld og alls konar hjálp-
armeðul, ræktun jarðarinnar, meðferð húsdýra og afurða, oins og
er á mörgum „opinborum11 skðlabúum; en svo kemur það i ljós,
að „búið ber sig okki“, og or þungur ómagi oigandaus (amtsins,
9