Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 228
220
verða tiltölulega miklu miuDÍ en einstæðuhusanna, þá ætti
bændum ekki að vaxa í augum að taka upp þetta fjárhúsa-
lag.
En hér er á fleira að lita.
Yrði þetta fjárhúsalag alment tekið upp, þá hverfa
smámsaman fjárhúskofarnir, sem næstum á hverjum bæ standa
víð á dreif um alt túnið, oft likari tóugrenjum en sæmileg-
um pieningshúsum og því til mikillar óprýði og töluverðra
túnskemda á hverri jörð, en í stað þessara auðvirðilegu
kofa koma reisulegar byggingar samboðnar bændum, ervita
hve áríðandi það er að hata góð fjárhús. — Það muu reyn-
ast, að þegar bændur hætta að basla við einstæðukofana, er
á hverju ári kostaþá meira og minna erfiði og peninga, og
taka að færa saman fjárhús siu, eða taka upp fleirstæðu-
lagið, þá byggja þeir betri og traustari fjárhús en hingað
til. Það borgar sig aldrei að byggja illa, en því meir sem
lagt or í byggingarkostnað þvi betur borgar það sig að
byggja vel og því meira er tjónið að vanda byggingarnar
ekki. En þessu hættir mönnum við að gleyma þegar þeir
eru að hi-ofa upp smákofunum, sínum í hvert siun.
Einn aðalkostur fleirstæðuhúsanna er sá, hve fjárhirð-
ing í þeim verður miklu lóttari og skemtilegri en i einstæðu-
húsunum. Sá sem hirt hefir fó hér á landi veit bezt, hve
afarmikið erfiði það eykur honum að þurfa að fara i þessa
mörgu smákofa, sem fé er víðast geymt i, á móts við það,
ef húsÍD eru færri og stærri auk heldur ef þau standa öll
saman í einu húsi. Viðast hvar hér á landi mun það talið
nokkurn vegin meðalmansverk að liirða 200 íjár auk fleiri
eða færri hrossa. En af hverju er þetta víðast hvar nóg
verk fyrir einn mann? af því að fónu er dreift í 7 og 8 og
stunduin enda fleiri kofa um alt túuið. Eullur þriðjungur
gegningatímaus geugur í ferðir fram og aftur milli þessara
mörgu húsa, i uppmokstur og aðskýlingar. Þegar nú þar
við bætist, að kofar þessir hripleka víða i hverri skúr eða
leysing, þá má óhætt gjöra ráð fyrir að fjárhirðingin verði
alt að helmingi erfiðismeiri en ef fjárhúsum væri haganlega